اهمیت خود کنترلی و اخلاق در عملکرد تحصیلی در آموزش ابتدایی

در دهه های اخیر، موضوعاتی مانند تربیت اخلاقی و توسعه خودکنترلی در دانش آموزان ابتدایی به عنوان بخش های حیاتی از فرآیند آموزش و پرورش شناخته شده اند. آموزش و پرورش نه تنها باید به انتقال دانش و مهارت ها محدود نشود، بلکه باید نقش فعالی در شکل دهی به اخلاق و خودکنترلی فردی ایفا کند. به عنوان نمونه، اخلاق به عنوان یک عامل اساسی در تربیت اجتماعی دانش آموزان نقش مهمی در شکل دهی به شخصیت و رفتار آن ها دارد. از سوی دیگر، خودکنترلی به عنوان یک مهارت حیاتی، دانش آموزان را قادر می سازد تا بتوانند بر خود نظارت داشته و تصمیمات صحیحی را انتخاب کنند. اخلاق در آموزش ابتدایی نقشی موثر در شکل دهی به شخصیت افراد آینده دارد. با ارائه مدل های نقل قول اخلاقی و ارتقاء ارزش های اجتماعی، مدارس می توانند از دانش آموزان خود به عنوان شهروندانی با اخلاق قوی و مسئولیت پذیر تربیت کنند. توجه به مسائل اخلاقی در محیط آموزشی می تواند به دانش آموزان کمک کند تا در مواجهه با تحدیدها و تصمیم های دشوار، به عنوان افراد اخلاقی و با توجه به مصلحت عمومی تصمیم بگیرند. خودکنترلی به عنوان توانمندی ای مهم، دانش آموزان را در مواجهه با چالش ها و مسائل زندگی تقویت می کند. این مهارت، آنان را قادر می سازد تا بر خود نظارت داشته و اهداف شخصی و تحصیلی خود را تعیین کنند. در محیط آموزشی، ارتقاء خودکنترلی باعث می شود دانش آموزان به عنوان افراد پرسونالیته و خودمختار، بهترین عملکرد را از خود ارائه دهند. بررسی نقش خودکنترلی و اخلاق در عملکرد آموزشی دانش آموزان ابتدایی نیازمند تحقیقات بیشتری است. با توجه به پیچیدگی این مسائل و تاثیرات گسترده آنها بر رشد و توسعه فردی، تداوم تحقیقات در این زمینه می تواند به بهبود فرآیند آموزش و پرورش و توسعه بهتر برنامه های آموزشی کمک کند. در این مقاله، به بررسی نقش این دو عامل در عملکرد آموزشی دانش آموزان ابتدایی پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

خود کنترلی ، اخلاق ، عملکرد آموزشی ، دوره ابتدایی ، دانش آموز