رویکرد هنر-علم به بحران زیست محیطی در گفتمان هنر معاصر با صورت‎بندی گفتمان فوکو

مشی هنر معاصر در فتح عنوان هنر بیقاب در هنر مفهومی، بهرهوری از انقلاب فناوری و هم کنشی میان مخاطب و اثر هنری، و توجه به مضامین محیطزیستی است. از معاصرترین شکل هنرمحیطی موضوعگرای معاصر، اکو آرت است که در پرداختن به بحران زیست‎محیطی، آوانگاردی نوین در شیوه بازنمایی هنر ارائه ‎میدهد. از سویی، تخریب محیط‎زیست فضایی مشترک برای بازنمایی تعامل گفتمانهای مختلف دانش ازجمله ابعاد مختلف علم در شناخت این مهم، برای عاملین ایجاد نموده ‎است. از این رو، تبیین تلاقی هنر-علم در هنر محیط زیستی برای درک روابط گفتمانی در هنر معاصر ضرورت انجام این پژوهش است که با مطالعه بازنمایی تعامل گفتمان هنر معاصر با علم در رویکرد انتقادی به بحران محیط زیست با صورت‎بندی گفتمان در قرائت فوکو از اپیستمه، صورت میپذیرد. مقاله حاضر در تلاش است با فرض سینرژی هنر-علم با عنوان سامان گفتمانی هنر محیطی معاصر در بازنمایی بحران محیط‎زیستی، صورت‎بندی گفتمانی اکو آرت مبنیبر علم را مطالعه‎ کند. روش تحقیق اتخاذ شده در تبیین قواعد گفتمان هنر اکو با استناد به شرح اپیستمه در روش دیرینهشناسی در آراء فوکو است که با استناد به منابع کتابخانهای صورت ‎میپذیرد. نتیجه آن که هنر معاصر محیط زیستی در تعامل با نهادهای علمی با جلوههایی از هنرهای تجربی، تعاملی، مشارکتی، مبتنیبر تحقیقات و روش‎های علمی، فضای گفتمان بحران زیستمحیطی را بازتولید میکند و رابطه هنر-علم میتواند بهعنوان نمایی از معرفت‎شناختی (اپیستمه و صورت‎بندی دانایی) در دوارن معاصر قلمداد شود.

کلیدواژه ها:

هنر معاصر ، هنر اکولوژیک ، گفتمان ، اپیستمه