مدلسازی معادلات ساختاری اضطراب اجتماعی براساس انتقاد از خود با نقش واسطه ای وابستگی عاطفی نوجوانان

اختلالات اضطرابی از شایع ترین انواع آسیب های روانی در میان نوجوانان بوده و نوعی ناآرامی ، احساس خطر و ترس ناخوشایند است که با تغییرات جسمانی مانند تپش قلب ، سردرد و تنگی نفس همراه است . هدف از پژوهش حاضر، ارزیابی رابطه انتقاد از خود با اضطراب اجتماعی ، با نقش واسطه ای وابستگی عاطفی نوجوانان بوده، تحقیق از نظر هدف، کاربردی و از حیث روش، توصیفی -پیمایشی می باشد. جامعه آماری شامل دانش آموزان دختر و پسر مدارس دوره دوم متوسطه شهر قائمشهر در پاییز ۱۴۰۱ بوده و تعداد نمونه با فرمول کوکران، ۳۸۴ نفر تعیین شده که به روش خوشه ای نسبی ، پرسشنامه ها در بین نمونه ها پخش گردید. ابزار مورد استفاده پرسشنامه های سطوح خودانتقادی تامسون و ظروف (۲۰۰۴)، وابستگی بین فردی هرشفیلد و همکاران (۱۹۷۹) و اضطراب اجتماعی جرابرک (۱۹۹۶) بود. دادهها با آزمونهای تحلیل مسیر و همبستگی اسپیرمن در نرم افزارهای SPSS و Smart PLS تحلیل گردید. طبق یافته ها، اضطراب اجتماعی (۴۵۷/۰-، ۳۲۸/۵ و ۰۰۰۹/۰)، رابطه بین انتقاد از خود با وابستگی عاطفی (ضریب مسیر ۲۵۸/۰، ضریب معناداری ۶۹۶/۵ و مقدار احتمال ۰۰۰۹/۰) و اضطراب اجتماعی (۲۶۸/۰، ۹۲۹/۵ و ۰۰۰۹/۰) و رابطه بین وابستگی عاطفی با اضطراب اجتماعی (۲۴۵/۰، ۶۴۶/۵ و ۰۰۰۹/۰)، معنادار بود. وابستگی عاطفی ، در رابطه بین انتقاد از خود با اضطراب اجتماعی (۰۶۳/۰، ۲۷۰/۴ و ۰۰۰۹/۰)، نقش میانجی را داشته است . نتایج آزمون همبستگی هم حاکی از همبستگی معنادار بین متغیرهای پژوهش در سطح خطای ۰۱/۰ بود. در پایان با توجه به نتایج حاصل ، پیشنهاداتی بمنظور کاهش اضطراب اجتماعی ارائه گردید.

کلیدواژه ها:

انتقاد از خود ، اضطراب اجتماعی ، وابستگی عاطفی ، نوجوانان.