تاثیر درمان زودرس با داروی لیسکانتین یا پریمیدون بر کاهش تاخیر تکاملی کودکان مبتلا به سندرم Drowet و GEFS+

هدف: هدف اصلی این مطالعه بررسی تاثیر داروی لیسکانتین یا پریمیدون بر روی کودکان مبتلا به سندرم Drowet و GEFS+ می باشد. روش بررسی: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بوده و در بین کودکان دارای سندرم Drowet و GEFS+ مراجعه کننده به مرکز طبی کودکان در سال ۱۳۹۱ انجام گرفته است. ۸۶ کودک با تشخیص تب و تشنج وارد مطالعه شدند که ۶ نفر از آن ها با توجه به تکرار تشنجات و همچنین وجود فوکالیته در هنگام تشنج مبتلا به سندرم Drowet و GEFS+ تشخیص داده شدند و در طول یک سال با داروی لیسکانتین یا پریمیدون با دوز ۲۰تا۴۰میلی گرم بر کیلوگرم تحت درمان قرار گرفتند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری T-test و Chi Square استفاده شد. یافته ها: در طول یک سال بررسی نمونه ها ۵ نفر از کودکان به دلیل کاهش میزان تشنجات و شروع به موقع و دوز مناسب دارو تاخیر یا پسرفت تکاملی از خود بروز ندادند و تنها یک بیمار به دلیل تکرار تشنجات و عدم پاسخ مناسب به درمان دچار تاخیر تکاملی گردید. نتیجه گیری: شروع زودرس درمان داروئی با لیسکانتین یا پریمیدون در کودکان مبتلا به تب وتشنج تکرارشونده در پیشگیری از اختلالات تکاملی تاثیر بالائی دارد.

کلیدواژه ها:

Developmental delay ، Febrile seizure ، Epilepsy ، اختلالات تکاملی ، تب و تشنج ، صرع