ارزیابی و مقایسه بهینگی سازوکارهای حمایتی دولت از شرکت های دانش بنیان

یکی از الزامات پیشتازی اقتصاد دانش بنیان با تکیه بر تولید علم و تجاری سازی، تامین مالی شرکت های دانش بنیان است. با درنظر گرفتن لزوم مداخله حداقلی و هدفمند دولت، و ملاحظه موضوعات رفتاری پنهان نظیر کژگزینی و کژمنشی کارآفرینان؛ بهینگی سه سازوکار تامین وجوه سرمایه شامل تامین مالی از طریق بخش خصوصی، پشتیبانی تسهیلاتی، و حمایت از طریق پرداخت یارانه به سرمایه گذاران خطر پذیر، تحلیل می شود. با استفاده از اطلاعات در دسترس سال ۱۳۹۹، و با الهام از مطالعه لاک و همکاران (۲۰۲۰)، مدل برای اقتصاد ایران شبیه سازی شد. نتایج نشان داد بالاترین سطح رفاه اجتماعی مربوط به پشتیبانی تسهیلاتی پروژه ها از طریق پیشنهاد قراردادی با مشارکت حداقلی شرکت دانش بنیان در تجاری سازی از محل منابع درونی و دریافت تسهیلات با حداکثر نرخ وام، است. سازوکار پرداخت یارانه به شرکت های خطر پذیر، در مرتبه دوم رفاهی قرار دارد؛ دولت با ارائه منابع مالی و مشوق ها به سرمایه گذاران خطرپذیر، رشد شرکت های دانش بنیان را ارتقا می دهد. پشتیبانی تسهیلاتی از طریق پیشنهاد قراردادی با حداکثر مشارکت در تامین مالی و دریافت تسهیلات با حداقل نرخ وام، و حمایت سرمایه گذار خطر پذیر خصوصی، به ترتیب، در مراتب سوم و چهارم رفاهی قرار می گیرند. با انتخاب سیاست بهینه، دولت می تواند وضعیت رفاهی را بهبود بخشیده و حمایت هوشمندانه ای از شرکت های دانش بنیان ارائه دهد.

کلیدواژه ها:

سازوکار های حمایتی ، شرکت های دانش بنیان ، سرمایه گذار خطر پذیر ، یارانه دولتی ، اقتصاد ایران