تاثیر یک دوره برنامه تمرینی ترکیبی بر پاسخ های همودینامیکی بیماران مرد مبتلا به اختلال عروق کرونر

هدف: فعالیت بدنی یک نقش پذیرفته شده در توانبخشی قلبی دارد که بیشتر به جهت اثرات مثبت آن بر جریان خون عضله قلب در بیماران عروق کرونر می باشد. بهبود سیستم عروق محیطی و عملکرد انقباضی عضله قلب بعنوان سازگاریهای احتمالی پیشنهاد شده اند. هدف این مطالعه بررسی اثر تمرینات ترکیبی بر پاسخ های همودینامیکی بیماران عروق کرونر می باشد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی و مداخله ای ۲۴ بیمار عروق کرونر که به روش مبتنی بر هدف و لحاظ کردن معیارهای ورود به مطالعه از بین ۴۲ بیمار «جامعه در دسترس» ۷۵-۵۰ ساله انتخاب شده بودند، بطور تصادفی به دو گروه مساوی مداخله و کنترل تقسیم شدند. گروه مداخله در تمرینات ترکیبی به مدت ۳ ماه، ۳ بار در هفته برای ۶۰ تا ۸۰ دقیقه و در ۷۰% تا ۸۵% ضربان قلب بیشینه و ۴۰% تا ۶۰% یک تکرار بیشینه شرکت کردند. متغیرهای مورد مطالعه در ابتدا و در پایان برنامه با روش امپدانس کاردیوگرافی مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده های حاصل با استفاده از آزمون تی مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: تمرینات موجب کاهش معنی دار ضربان قلب و فشار خون استراحتی بیماران شدند. حجم ضربه ای از ۸±۶۰ به ۱۳±۸۱ میلی لیتر، شاخص ضربه ای از ۴±۳۳ به ۶±۴۴ میلی لیتر بر ضربان بر مترمربع، برون ده قلبی از ۱±۴ به ۱±۵ لیتر در دقیقه و شاخص قلبی از ۰/۵±۲ به ۰/۵±۳ لیتر بر دقیقه بر مترمربع افزایش یافت (۰/۰۵>P). مقاومت منظم عروقی از ۳۶۱±۱۷۸۲ به ۲۹۴±۱۵۴۰ دین بر ثانیه بر سانتیمتر و شاخص مقاومت منظم عروقی از ۶۶۲±۳۲۱۲ به ۵۵۸±۲۷۵۱ دین بر ثانیه بر مترمربع بر سانتیمتر کاهش یافت (۰/۵>P). نتیجه گیری: تمرینات ترکیبی از طریق ایجاد سازگاریهای محیطی، مرکزی و قلبی موجب بهبود پاسخ های همودینامیکی قلب بیماران عروق کرونر شود.

کلیدواژه ها:

Concurrent training ، Hemodynamic responses ، Coronary artery disease ، Impedance cardiograph ، تمرینات ترکیبی ، پاسخ های همودینامیکی ، بیماران عروق کرونر ، امپدانس کاردیوگرافی