تاثیرکیفیت اجتماع پذیری فضا بر دلبستگی به مکان زندگی در ساختمان های مسکونی

مکان، علاوه بر بعد مادی، از بعد غیر مادی نیز برخوردار بوده و احساساتی در ساکنان خود ایجاد می کند. به واسطه این احساسات، نوعی تعلق به مکان در افراد ایجاد شده که منجر به شکل گیری هویت مکانی می شود. با توجه به مفهوم مکان و معانی متمرکز در آن که به واسطه حضور و تجربه انسان درک می شوند، مفاهیم گوناگونی را در رابطه با پیوند میان انسان با مکان می توان مورد توجه قرار داد که مبین چگونگی و عمق حضور انسان در مکان و تبع آن دستیابی به سطوح مختلفی از حس مکان می باشد.مکان تنها یک سرپناه برای فعالیت های انسان نیست، بلکه پدیده ای است که انسان در تعامل خود با آن، بدان معنا بخشیده و به آن دلبسته می شود تا آن جا که گاه حتی خود را با آن باز می شناسد. اگر از زاویه نیازهای انسان نیز به این مسئله نظاره کنیم، نیاز انسان به تعامل عاطفی با مکانی که در آن زندگی می کند و یا به عبارتی "دلبستگی به مکان"، از جمله مهم ترین ابعاد رابطه انسان و مکان است که باید مورد توجه معماران، طراحان و برنامه ریزان شهری قرار گیرد. هدف تحقیق تبیین پارامترها و مولفه های اجتماع پذیری فضا و تعیین عوامل موثر بر ایجاد و ارتقا دلبستگی به مکان زندگی در ساختمان های مسکونی می باشد. روش مورد استفاده در این تحقیق، توصیفی-تحلیلی بوده و مطالعات اسنادی و کتابخانه ای بر مبنای جمع آوری کتب و مقالات معتبر صورت پذیرفته است.

کلیدواژه ها:

روانشناسی محیطی ، اجتماع پذیری ، دلبستگی به مکان ، معماری