بررسی ضوابط طراحی اقامتگاه بومگردی همساز با اقلیم

مفهوم بومگردی زیرمجموعه و شکل جدیدی از فعالیت های گردشگری است و در آن هر دو جنبه اکولوژیکی و فرهنگ ی یک چشم انداز برای گردشگران، ترکیب می شود. همچنین بومگردی می تواند یک استراتژی بالقوه برای حمایت از حفاظت از زیستگاههای طبیعی ، نما یشگاه فرهنگ های بومی و جایگزینی برای پایداری اقتصادی در نظر گرفته شود. باید به این نکته توجه کرد که اقامتگاههای بومگردی ، مفهوم بومگردی را دنبال می کنند؛ و امروزه با افزایش اهمیت گردشگری و حفظ محیط زیست ، اقامتگاههای بومگردی نیز جایگاه ویژهای پیدا کردهاند و متناسب با اقلیم های گوناگون طبیعی و با توجه به ویژگی های هر محیط طراحی می شوند.با توجه به اینکه طراحی یک مجموعه ی اقامتگاه بومگردی همساز با اقلیم ، باید علاوه بر تامین سکونتگاه برای گردشگران به حفظ محیط زیست وزیست بوم منطقه کمک کند. بنابراین هدف اصلی در این پژوهش ، بررسی ضوابط طراحی اقامتگاههایی هماهنگ با معماری بومی و اقلیم منطقه است ؛ برای دستیابی به این ضوابط ؛ ضمن بررسی موضوعات " اقامتگاه بوم گردی "، "معماری بومی "، "اقلیم " و "پایداری زیست محیطی "، در مرحله ی بعد پس از بررسی و مطالعه منابع مختلف با تنظیم جدولی مبتنی بر اصول کلی طراحی بومگردی و همساز با اقلیم ، ضوابط جهت طراحی اقامتگاه به دست آورده شده است .

کلیدواژه ها:

اقامتگاه بومگردی ، معماری بومی ، اقلیم ، پایداری زیست محیطی ، الزامات و ضوابط طراحی