تاثیر فاصله و ترکیب کاشت بر عملکرد زیست توده هوایی سه گونه نیام دار کشت شده در تپه های ماسه ای خوزستان

به منظور تثبیت بیولوژیکی عرصه های ماسه زار استان خوزستان، عملکرد زیست توده هوایی سه گونه از نیام داران درختی و درختچه ای در فواصل کاشت مختلف و در حالتهای خالص و آمیخته از سال ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۵ در شرایط بدون آبیاری مورد بررسی قرار گرفت. انتخاب گونه ها با توجه به چندمنظوره بودن آنها از نظر تغذیه دام، تقویت و حفاظت خاک و در عین حال سازگاری با شرایط دیم انجام شد. در این راستا سه گونه درختی و درختچه ای شامل Acacia victoriae، A. farnesiana و سمر (Prosopis juliflora) انتخاب و در یک طرح آماری کرتهای یکبار خرد شده، در قالب بلوک های کامل تصادفی کشت شدند. فواصل کاشت گونه ها در سه سطح ۳×۳، ۴×۴ و ۵×۵ متر به عنوان تیمار اصلی و ترکیب کاشت گونه ها به صورت خالص و آمیخته ۵۰ درصد در شش سطح به عنوان تیمار فرعی در نظر گرفته شد. نتایج بررسی ها پس از ۷ سال نشان داد که بیشترین میزان زیست توده کل (خشبی+ علفی) و خشبی در واحد سطح مربوط به کشت خالص گونه سمر در هر سه فاصله کاشت بود، در حالی که بیشترین میزان زیست توده علفی در واحد سطح مربوط به گونه A.victoriae در فواصل کاشت سه متری با حدود ۶۷/۱۷۱۹ کیلوگرم در هکتار و کمترین مقدار تولید این مولفه مربوط به گونه A. farnesiana با ۳۳/۱۹۱ کیلوگرم در هکتار در فواصل کاشت پنج متری بود.

کلیدواژه ها:

sand dune stabilization ، planting space ، biomass ، yield ، leguminous ، Khuzestan