طبقه بندی فازی عرصه های جنگلی برای طراحی مسیر جاده (مطالعه موردی: جنگل های لیره سر تنکابن)

طبقه بندی عرصه های جنگلی برای تعیین مکان های مناسب به منظور عبور جاده از اهمیت زیادی در حفاظت و مدیریت جنگلها برخوردار است، اما طبقه بندی این عرصه ها به دلیل تنوع طبقات اغلب با مشکل عدم قطعیت مواجه است. نظریه مجموعه های فازی روشی برای حل این گونه مشکلات ارائه می دهد. هدف از تحقیق حاضر، طبقه بندی عرصه جنگل به منظور طراحی مسیر جاده های جنگلی براساس لایه های اطلاعاتی شیب، جهت، خاک شناسی، زمین شناسی، موجودی سرپای جنگل و تیپ جنگل در بخشی از جنگلهای لیره سر استان مازندران با استفاده از نظریه مجموعه های فازی است. بنابراین ابتدا توابع عضویت جزیی فازی برای کلیه لایه ها تعریف شد و سپس با بکارگیری عملگرهای میانگین هندسی و حداقل، لایه های یادشده در دو مرحله با هم ادغام شدند. ارزیابی نقشه نهایی آنتروپی ۶۸ درصد را نشان داد که به معنی عدم قطعیت نسبتا زیاد در تصمیم گیری برای تفکیک طبقات مطلوب و نامطلوب است. بنابراین برای طبقه بندی عرصه، روش فازی که در آن نیازی به تفکیک صریح مرز های طبقات مطلوب و نامطلوب نیست و تغییرات به صورت جزیی صورت می گیرد، بکار گرفته شد. روش فازی این مزیت را دارد که طراحان جاده های جنگلی را قادر می سازد تا دامنه ای از طبقات را برای عبور جاده مطلوب در نظر بگیرند و نیازی نباشد که با عدم قطعیت زیاد طبقات مطلوب و نامطلوب را از هم تفکیک نمایند

کلیدواژه ها:

جاده های جنگلی ، مجموعه فازی ، عملگر میانگین هندسی ، عملگر حداقل ، آنتروپی