مقایسه روند کاهش تولید بذر و نهال جنگلی در بخش خصوصی و دولتی

رویشگاه های جنگلی، به عنوان یکی از ارزشمندترین دارایی های بشر بر کره خاکی، با سرعت بسیار بالایی در حال تخریب هستند. در این ارتباط، طرح های کنترل و توقف بهره برداری از رویشگاه های جنگلی نیز کمتر توانسته است روند رو به رشد تخریب را کاهش دهد. بر اساس شاخص ها و آمارهای موجود، هر ساله سطح وسیعی از رویشگاه های جنگلی، برای برداشت چوب و تغییر کاربری ، تخریب می شود و تلاش درخوری هم برای جبران آن انجام نمی شود. در این خصوص، آمارهای جهانی نشان می دهند، تنها در مدت ۴۰ سال، یک منطقه جنگلی، به اندازه سطح قاره اروپا از بین رفته است (Ritchi & Roser, ۲۰۲۰).جنگل خواری و احیا نشدن دوباره رویشگاه های تخریب شده، در آینده ای نزدیک سبب شکل گیری بزرگ ترین ابرشهر دنیا در جنوب دریای خزر خواهد شد. از حدود ۵۰ سال پیش، جغرافیدانان خزرشناس، هشدار داده بودند که نطفه های تشکیل یک ابرشهر ۷۰۰ کیلومتری، از آستارا تا بندر ترکمن در حال شکل گیری است که به احتمال فراوان، بزرگ ترین ابرشهر دنیا خواهد بود. به نحوی که سه استان جنوبی دریای خزر، به صورت یکپارچه در خواهند آمد و شوربختانه جنگل های هیرکانی، به طور کامل نابود خواهند شد. فشار جمعیت بر نواحی ساحلی، از سال ۱۳۶۵ تاکنون، به طوری افزایش یافته است که از دیدگاه سند توسعه، ازدحام و ازدیاد جمعیت، به عنوان نخستین تنگنا و محدودیت برای حفظ، احیا و توسعه جنگل های هیرکانی خواهد بود (معتق، ۱۳۹۹). آنچه مسلم است، همیشه و در همه جوامع انسانی، عوامل متعدد طبیعی و غیرطبیعی از جمله سیل، آفت، آتش سوزی، منفعت طلبی انسانی و غیره، سبب تخریب منابع طبیعی و از همه مهم تر، عرصه های جنگلی شده است. در این رابطه، دولت ها و نهادهای ذی ربط، همواره سعی بر این داشته اند که با اصلاح، ترمیم و احیای سریع و جایگزینی منابع ضایع شده، آسیب واردشده را کاهش دهند، اما تاکنون، موفقیت کمتری حاصل شده است (درمیانی و همکاران، ۱۳۹۴).