طراحی داخلی واحد آپارتمانی با رویکرد انعطاف پذیری فضا

از ابتدای تولد انسان، نیاز به مسکن به عنوان مهمترین نیاز، از اهمیت و توجه زیادی برخوردار بوده است. خانه فضاییبرای رشد و توسعه ارزشمندترین نهاد اجتماعی یعنی خانواده است که باید نیازهایی مانند آسایش، آرامش، حریم خصوصی،امنیت و غیره را تامین کند. امروزه با افزایش جمعیت و افزایش هزینه ها، تمایل خانواده ها به آپارتمان نشینی افزایشیافته است. زندگی در خانه های کوچک باید پاسخگوی نیاز خانواده باشد که اینطور نیست و باعث نارضایتی ساکنان میشود. این خانه ها جایی نیستند که مردم بتوانند نیازهای خود را برای به دست آوردن آرامش برآورده کنند. یعنی فضاییکه مردم در آن احساس راحتی کنند و بتوانند راحت زندگی کنند. در شرایط کنونی ایران با توجه به افزایش روزافزونجمعیت و مهاجرت به شهرها، تامین مسکن مناسب به یکی از مهمترین نیازها و مسائل تبدیل شده و اهمیت تولید انبوهواحدهای مسکونی بیش از پیش بالا رفته است. از سوی دیگر به دلیل گرانی زمین و مسکن، طراحی و ساخت واحدهایمسکونی کوچک روز به روز در حال افزایش است. مسکن امروزی بدون توجه به اصول معماری داخلی و بدون تحلیلنیازهای مختلف افراد طراحی و اجرا می شود، در نتیجه بسیاری از افراد و خانواده ها با وجود بسیاری از نیازهای خود بهزندگی در واحدهای کوچک بسنده می کنند. انعطاف پذیری در فضا، به عنوان رویکردی است که در این راستا، می تواندپاسخگوی نیازهای افراد مختلف در چنین خانه های کوچک باشد. از این رو در پژوهش حاضر با رویکردی انعطاف پذیر بهطراحی داخلی واحد مسکونی می پردازیم تا بتوانیم طرح های جدیدی را برای معماران و طراحان پیشنهاد کنیم تا بتوانندبا استفاده از این راهکارهای پیشنهادی واحدهای بهینه و مطلوبی را برای ایجاد امنیت و آسایش افراد ایجاد کنیم.

کلیدواژه ها:

طراحی داخلی ، مسکن آپارتمانی ، انعطاف پذیری ، بهینه سازی