بررسی واژگان قرآنی مرتبط با «تربیت سیاسی» با تاکید بر روابط خارجی

حکومت، تنظیم کننده روابط بین ملت ها و سیاست های برون مرزی است، اما این کار بدون ارتباط با مردم میسر نیست. این پژوهش با روش توصیفی، تحلیلی به بررسی واژگان قرآنی مرتبط با «تربیت سیاسی» با تاکید بر روابط خارجی در آیات یکم تا نهم سوره ممتحنه با تکیه بر آرای مهم ترین تفاسیر شیعه و سنی و آموزه های فقه سیاسی پرداخته است. نتایج و یافته های پژوهش نشان می دهد آیات قرآن و همچنین سیره نبوی در معاهدات، نامه ها و غیره در زمینه ایجاد رابطه با جوامع دیگر و غیر مسلمان، گویای این است که اسلام دین ارتباط است، اما برای این ارتباطات حدود گذاشته است و همچنین اصول برگرفته از آیات آغازین سوره «ممتحنه» در مبنای روابط خارجی عبارت اند از: اصل اسوه پذیری در روابط، پرهیز از دوستی و اعتماد به دشمنان خدا، عدم اعتماد به دشمن با تدبیر هوشمندانه و مدبرانه، عدم ترجیح منافع شخصی بر مصالح جامعه اسلامی، همراهی معنویت و سیاست در روابط خارجی و اصل جذب و جلب در روابط خارجی. روش های پیاده سازی این اصول غالبا روش های شناختی، اعطای بینش و تقویت خردگرایی است که در کنار روش های رفتاری مانند عبرت گرفتن، مدارا نمودن و اسوه گزینی به کار گرفته می شود.

کلیدواژه ها:

روش تربیت سیاسی ، روابط خارجی در قرآن ، سوره ممتحنه ، اصول تربیت سیاسی ، فقه سیاسی