جایگاه مادر در ادبیات، علل خصوص در دیدگاه دو ادیب معاصر: پروین اعتصامی و ایرج میرزا

واژه مادر از آن دسته از واژگانی است که نه تنها در ادبیات ایران بلکه در ادبیات جهان نیز جایگاه والایی را به خود اختصاص داده است. و از آنجایی که ادبیات هر جامعه به مثابه آینه ای تمام نما از واقعیت های زندگی در آن جامعه است، می توان از این موضوع دریافت که مادر در تمامی جوامع نقشی حیاتی داد که امروزه نقش آن نسبت به زمان گذشته بیشتر به چشم می خورد. شاعران زیادی از گذشته تا به امروز برای جایگاه با ارزش مادر شعر سروده اند و در اشعار خود مهربانی ها، نگهداری ها و سختی های مادران را به تصویر کشید اند. دو شاعری که اشعار مادرانه آنها نسبت به مابقی شعرا معروف تر است، پروین اعتصامی و ایرج میرزا هستند که نویسنده در این مقاله به بررسی مضامین مادرانه در اشعار این دو شاعر بزرگ پرداخته است. مادر در ادبیات مظهر انسانی فداکار، صبور، مهربان، دلسوز و ... است و چه بسا به خاطر سلامتی فرزندان خویش سلامتی خود را به خطر بیندازد. مادر مهمترین فرد در زندگی هر کسی است. کسی که با خنده های فرزندانش می خندد و با گریه های آنان می گرید و تمام سختی های رشد فرزند را به جان می خرد و اینگونه هست که خداوند بهشت را در زیر پای مادران قرار داده است؛ و فرزندان هر کدام به نحوی سعی می کنند تا زحمات مادران را جبران کنند در این میان شاعران با سرودن اشعاری زیبا در وصف مادران قدری از زحمات آنان را جبران می کند. نویسنده در این مقاله مضامین مادرانه را در اشعار ایرج میرزا و پروین اعتصامی را بررسی می کند. روش تحقیق در این مقاله روش کتابخانه ای و براساس فن توصیف و تحلیل محتوا است.

کلیدواژه ها:

مادر ، شعر ، ایرج میرزا ، پروین اعتصامی