تحلیلی بر مسکن، بافت فرسوده و زیست پذیری شهری با استفاده از شاخص های نوع مصالح و نفوذ پذیری معابر (مطالعه موردی : شهرک های حوزه یک منطقه ده شهرداری شیراز)

مقدمه: امروزه رویکردهای گوناگونی برای حل مسائل و مشکلات موجود در شهرها مطرح و به کار گرفته شده اند. عوامل متعددی در زیست پذیری یک مکان تاثیر دارند که از جمله آنها می توان به حضورمردم،کاربری مختلط، مسکن، ایمنی و امنیت، حس تعلق، کارایی و محیط زیست اشاره کرد. هدف اصلی این پژوهش تحلیل زیست پذیری شهری شهرک های حوزه یک منطقه ده کلانشهر شیراز با تاکید بر شاخص های مسکن و محیط زیست می باشد. مواد و روش ها: روش تحقیق این پژوهش به لحاظ هدف، کاربردی و به لحاظ روش، توصیفی- تحلیلی می باشد و تلاش می گردد با استفاده از دو شاخص نوع مصالح ساختمان ها و نفوذ پذیری معابر بافت های فرسوده شناسایی گردد. در روند تحلیل ها از فرآیند تحلیل فضایی استفاده شده است. در این پژوهش از نرم افزاری Excel، Arc GIS و Google earth استفاده شده است.نتایج: ۹۲۸ قطعه در این شهرک ها شناسایی و اطلاعات آنها جمع آوری و ثبت گردید. وضعیت واحدهای ساختمانی بر حسب نوع مصالح و سازه به کار رفته شده، ۶۵ درصد ساختمان ها سازه و مصالح مناسب دارند و ۳۴ درصد واحد های مسکونی مصالح یا سازه مناسب ندارند. ۹ معبر درجه یک و ۷۶ معبر درجه دو در این شهرک ها شناسایی شد که جمعا ۱۷۴۸۹ متر طول دارند. معابر درجه یک، ۵۷ درصد متراژ خیابان ها را به خود اختصاص داده اند، معابر درجه دو نیز ۴۳ درصد متراز معابر را در بر می گیرد و معبر با عرض کمتر از ۳ متر، در این شهرک ها وجود ندارد.نتیجه گیری: پیشنهاد می شود برای بررسی بهتر و دقیق تر زیست پذیری در حوزه مسکن و محیط زیست در کلانشهر شیراز، مطالعات در سطوح خرد تر از مناطق با تاکید بر سطح محله (شهرک) نیز مورد توجه قرار بگیرد. بنا های با سازه یا مصالح نامناسب در این شهرک ها زیاد هستند و در سطح شهرک ها گسترش شوداند. وضعیت دسترسی واحدهای ساختمانی به معابر در شهرک ها این حوزه مناسب می باشند و مشکل ترافیکی سواره در این حوزه وجود ندارد. وضعیت نفوذ سواره در شهرک های این حوزه در وضعیت مطلوب می باشد.

کلیدواژه ها:

GIS ، نفوذ پذیری ، نوع مصالح ساختمانی ، زیست پذیری شهری ، منطقه ۱۰ شهرداری شیراز