پیشبینی پایداری ازدواج بر اساس تمایزیافتگی خود، دیدگاه فهمی همسر و انسجام روانی در زنان متاهل

این پژوهش با هدف پیشبینی پایداری ازدواج براساس تمایزیافتگی خود، دیدگاه فهمی همسر و انسجام روانی در زنان متاهل انجام شد. پژوهش توصیفی-مقطعی و از نوع مطالعات همبستگی بود. تمامی زنان متاهل ساکن شهر تهران در سال ۱۴۰۲ که برای دریافت خدمات مشاوره و روان درمانی به مراکز تخصصی ارائه خدمات بهداشت روان در سطح شهر مراجعه داشتند، جمعیت آماری پژوهش را تشکیل دادند. با روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۱۴۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب شد. برای گردآوری دادهها علاوه بر چکلیست اطلاعات دموگرافیک-فرم محقق ساخته از پرسشنامه تمایزیافتگی خود (اسکورن و اسمیت، ۲۰۰۳)، پرسشنامه دیدگاه فهمی زوجی (لانگ، ۱۹۹۰)، پرسشنامه تجدیدنظر شده احساس انجسام روانی (فلنسبرگ و همکاران، ۲۰۰۶) و پرسشنامه عدم ثبات زناشویی (ادواردز و همکاران، ۱۹۸۷) استفاده شد. تحلیل اطلاعات با روشهای آمار توصیفی (فراوانی، درصد، میانگین و انحرافمعیار)، آزمون پیش فرضهای آمار پارامتریک، ماتریس همبستگی و رگرسیون خطی چندگانه با SPSS-v۲۶ استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین نمره کل تمایزیافتگی خود (۴۵۲/۰=r و ۰۱۵/۰>P) و ابعاد آن با پایداری ازدواج در زنان متاهل همبستگی معناداری وجود دارد. بین نمره کل انسجام (۵۸۰/۰=r و ۰۲۳/۰>P) و دیدگاه فهمی خود (۶۱۸/۰=r و ۰۱۰/۰>P) با پایداری ازدواج در زنان متاهل نیز همبستگی مثبت و معنادار بود. همچنین، تحلیل رگرسیون به شیوه ورود همزمان نشان داد که متغیرهای پیش بین با هم توان تبیین ۳۱ درصد از واریانس نمره پایداری ازدواج را در زنان متاهل داشتهاند.

کلیدواژه ها:

انسجام روانی ، تمایزیافتگی خود ، دیدگاه فهمی خود ، پایداری ازدواج ، زنان متاهل.