اثر محیط تمرینی رقابتی و غیررقابتی بر یادگیری مهارت پرتاب آزاد بسکتبال در افراد غیررقابت جو

هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر دو نوع محیط تمرینی رقابتی و غیررقابتی بر یادگیری یک تکلیف ادراکی حرکتی (پرتاب آزاد بسکتبال) در افراد غیررقابت جو بود. روش تحقیق: نمونه های تحقیق حاضر را ۳۰ دانشجوی مرد (سن۵/۱±۸/۱۹سال) دانشگاه اصفهان که واحد تربیت بدنی عمومی داشته و بوسیله نمونه گیری خوشه ای تصادفی و سپس پرسش نامه جهت گیری ورزشی، در چند مرحله انتخاب شدند، تشکیل دادند. همه آزمودنی ها در مهارت تکلیف ملاک مبتدی بودند. آزمودنی ها توسط پیش آزمون مهارت، به دو گروه همسان تقسیم شدند و سپس به دو گروه تمرین در محیط رقابتی و غیررقابتی سازمان دهی شدند. برای ایجاد رقابت، از مدل رقابتی مارتینز استفاده شد. گروه ها در شرایط رقابتی و غیررقابتی به مدت ۱۰جلسه، ۱۵ کوشش در هر جلسه، به تمرین مهارت ملاک پرداختند. پرتاب آزاد بسکتبال و پرسش نامه جهت گیری ورزشی (SOQ) مارتینز به عنوان ابزار این پژوهش استفاده شدند. جهت تجزیه و تحلیل آماری داده ها از آزمون کلموگروف – اسمیرنوف و t وابسته و مستقل در سطح ۰۵/۰ = استفاده شد. پس آزمون بلافاصله پس از پایان آخرین جلسه تمرینی و آزمون یادداری ۱۰روز پس از آن انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که گروه تمرین در محیط غیررقابتی نسبت به گروه تمرین در محیط رقابتی به طور معنی داری در پس آزمون بهتر بودند ولی در آزمون یادداری این برتری حفظ نشد. افراد دارای ویژگی شخصیتی غیررقابت جویی، در محیط تمرینی غیررقابتی دارای پس آزمون بهتری بودند. بحث و نتیجه گیری: این نتایج از فرضیه منطقه عملکرد بهینه و دیدگاه تعاملی حمایت می کند.

کلیدواژه ها:

جهت گیری ورزشی ، روان شناسی افتراقی ، ویژگی شخصیتی رقابت جویی ، فرضیه منطقه عملکرد بهینه