بررسی تاثیر تقویت تفکیکی رفتار ناهمساز بر کاهش علائم اختلال سلوک در دانش آموزان پسر پایه های اول تا سوم شهرستان زرقان در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱.

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی تقویت تفکیکی رفتارهای ناهمساز در کاهش رفتارهای اختلال سلوک دانش آموزان پسر بود. طرح پژوهش شبه آزمایشی از نوع تک آزمودنی و طرح برگشتی ABA´B´بود ۴ نفر از دانش آموزان پسر که دارای بیشترین فراوانی رفتارهای اختلال سلوک بودند به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند ابزارهای مورد استفاده شامل پرسشنامه اختلال سلوک (فرم معلمین و والدین )، پرسشنامه تعمیم دهی روش درمانی ، چک لیست ارزیابی رفتاری بود در این پژوهش ۵ رفتار به عنوان رفتار آماج طی جلسات مکرر خط پایه ، مداخله درمانگری و پیگیری مورد مشاهده قرار گرفت و فراوانی این رفتارها ثبت شد و برای تحلیل دادهها از نمودار و تحلیل دیداری و آزمون خی دو و تی استفاده شد. یافته ها نشان داد تقویت تفکیکی رفتار ناهمساز در کاهش علائم اختلال سلوک دانش آموزان پسر تاثیر معناداری دارد و این تاثیر در گذر زمان (در ۵ مرحله درمان) دارای ثبات است و قابل تعمیم به محیط خانه بود. نتیجه گیری نشان داد که تقویت تفکیکی رفتار ناهمساز می تواند منجر به کاهش رفتارهای اختلال سلوک در دانش آموزان شود.

کلیدواژه ها:

اختلال سلوک ، رفتار ناهمسان ساز ، قدرت تفکیکی