مطالعه معناشناختی اجمال و تبیین قرآن کریم با رویکرد روایی

«مجمل و مبین» به مثابه دو وصف از اوصاف قرآن کریم، موضوعی کهن و پرسش برانگیز در شناخت کتاب آسمانی مسلمانان است و عدم تلقی صحیح از آن، سبب ورود ایراد هایی چون وجود ابهام ذاتی یا نقص در کلام خدا می شود. از این رو، مطالعه و شناخت مبنا و کارکرد اجمال و تبیین قرآن از اهمیتی ویژه برخوردار است.با بررسی واژه شناختی و مطالعه سیر تطور و شکل گیری اصطلاح مجمل از معنای لغوی تا تقابل آن با اصطلاح مبین و به کمک آموزه های دینی و مبانی معناشناسی، به معرفی تلقی صحیح از اجمال، تبیین و تفسیر قرآن کریم می پردازیم. براین اساس، اجمال در قرآن مجید صرفا به معنای موجز و فشرده بودن کلام الله، در عین کامل بودن و تمامیت دلالت های آن بر معانی پذیرفتنی است؛ نه غیرواضح یا ناقص بودن آن. مراد از تفسیر قرآن نیز کشف معنای آیات توسط مخاطبان یا ایضاح دلالت آیات برای مستمعان است و منظور از تبیین، توضیح معنا برای مستمعانی است که معنای کلام را به دلیل رفعت معنا یا فقدان بافت موقعیتی آن در نمی یابند. برای نخستین بار، با تفکیک میان مخاطبان خاص هر دسته آیات و مستمعان پسین نشان می دهیم که آیات مجمل و موجز قرآن در اصل برای مخاطبان خاص خود، واضح، تام و مبین بوده است اما همین آیات ممکن است برای مستمعان پسین، غیرواضح جلوه نماید و آنان را به پرسش از عالمان قرآن(ع) سوق دهد؛ چه اینکه ایشان با احاطه علمی خود می توانند مورد، مصداق و معنای تمام آیات مجمل و موجز قرآن را برای مستمعان تفسیر و تبیین کنند.

کلیدواژه ها:

مجمل و مبین ، تفسیر قرآن ، مخاطبان قرآن ، مستمعان قرآن