تبیین نقش نیرومندی من و جایگاه وضعیت اشتغال در گرایش به خودکشی زنان مطلقه

هدف: خودکشی، یکی از بزرگ ترین معضلات در زمینه سلامت روان است. لذا هدف پژوهش حاضر، الگویابی ساختاری گرایش به خودکشی بر اساس نیرومندی من با نقش تعدیل­ گری وضعیت اشتغال در زنان مطلقه است.   روش: پژوهش حاضر در رده پژوهش ­های کاربردی و از نوع همبستگی بر اساس مدل ­یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل زنان مطلقه تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی (ره) اصفهان در سال ۱۴۰۲ بود که ابتدا به روش نمونه­ گیری چندمرحله ­ای از میان مناطق پنجگانه، دو منطقه (۲ و ۳) انتخاب و تعداد ۲۷۰ نفر بر اساس جدول مورگان و جریسی و حداقل کفایت افراد گروه نمونه (SMART PLS۳) انتخاب گردید. لذا پس از خارج نمودن تعداد پرسشنامه­ های مخدوش در نهایت تعداد ۲۵۰ پرسشنامه بررسی شد. ابزارهای این پژوهش شامل پرسشنامه سنجش افکار خودکشی (بک، ۱۹۶۱) و پرسشنامه سنجش نیرومندی من (استروم و همکاران،۱۹۹۷) بودند.   یافته ها: نتایج نشان داد تاثیر نیرومندی من بر گرایش به خودکشی معنی دار است (۰۰۱/۰≥p، ۴۵۵/۰- β=). همچنین تاثیر نیرومندی من بر گرایش به خودکشی در زنان مطلقه خانه دار (۰۰۱/۰≥p، ۶۳۷/۰- β=) و زنان مطلقه شاغل (۰۰۱/۰≥p، ۳۱۱/۰- β=) معنادار به دست آمد. در راستای بررسی نقش تعدیل­ گر وضعیت اشتغال، ضرایب تاثیر نیرومندی من بر گرایش به خودکشی در گروه زنان خانه­ دار و شاغل بررسی شد و بر اساس میزان تفاوت این ضرایب (۳۲۶/۰) وضعیت اشتغال تقشی تعدیل ­گر دارد (۰۰۱/۰≥p).   نتیجه گیری: با توجه به نقش تعدیل گر معنادار وضعیت اشتغال، می توان با اشتغال زایی مناسب برای زنان گرایش به خودکشی را در این قشر کاهش داد.

کلیدواژه ها:

زنان مطلقه ، گرایش به خودکشی ، نیرومندی من ، وضعیت اشتغال