تاثیر امید درمانی گروهی مبتنی بر نظریه ی اسنایدر بر خودکارآمدی مردان کم توان جسمی-حرکتی

مقدمه: کم توانی یکی از انواع واقعیتهای جهان امروز است که تبعات انکارناپذیر زیادی بر جامعه دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر امید درمانی گروهی مبتنی بر نظریه اسنایدر بر خودکارآمدی مردان کم توان جسمی-حرکتی انجام شده است. روش: مطالعه نیمه آزمایشی حاضر با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری این پژوهش تمامی مردان کم توان جسمی-حرکتی تحت پوشش بهزیستی شهر کامیاران در سال ۹۵-۱۳۹۴ بود که از میان آنان سی نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب گردید و به طور تصادفی در گروه آزمایش و کنترل (هر گروه پانزده نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش هشت جلسه نود دقیقه ای با روش امید درمانی گروهی آموزش دید. اما گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. پرسشنامه خودکارآمدی شرر (SGSES) در مراحل پیش آزمون و پس آزمون توسط هر دو گروه تکمیل گردید. داده ها با روش تحلیل کوواریانس و به کمک نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: نتایج نشان داد که بین میانگین نمره های پس آزمون خودکارآمدی گروه آزمایش و گروه کنترل تفاوت معناداری وجود دارد. به عبارت دیگر آموزش امید درمانی گروهی باعث افزایش خودکارآمدی در مردان کم توان جسمی-حرکتی شده است.(۰/۰۱>P) بحث و نتیجه گیری: یافته های این پژوهش در مجموع حاکی از اثربخشی آموزش امید درمانی گروهی بر افزایش خودکارآمدی مردان کم توان جسمی-حرکتی است. بنابراین، اجرای چنین جلساتی در مراکز و کلینک های مددکاری اجتماعی و بهزیستی توصیه می شود.

کلیدواژه ها:

Group Hope Therapy ، Self-Efficacy ، Physical & Mobility Impairments Men ، امید درمانی گروهی ، خودکارآمدی ، مردان کم توان جسمی-حرکتی