مدل تصمیم گیری برای انتخاب سیستم تدارک قراردادهای ساخت، مطالعه پروژه های صنعت آب ایران

سیستم های تدارک پروژه، به عنوان ساختار قرارداد و شکل گیری روابط عوامل پروژه، با تخصیص ریسک در بین عوامل پروژه چهارچوبی برای شکل گیری قراردادهای انواع مختلف پروژه ها را ایجاد می نماید. سیستم های تدارک تا حد زیادی می توانند اهداف زمانی، مالی و یا کیفی پرووه را متاثر نموده و عموما در ۵ دسته امانی، متعارف، طرح و ساخت، عامل چهارم و مشارکت عمومی خصوصی (PPP) دسته بندی می شوند. هر یک از سیستم های تدارک مزیت ها و محدودیت های خاص خود را دارا هستند که انتخاب بین انها را وابسته به شرایط پروژه و انتظارات کارفرمائی می نماید. در این مقاله یک رویکرد جدید مبتنی بر تخصیص ریسک های قراردادی ارائه شده است که به کمک آن کارفرما می تواند سیستم تدارک پروژه را بسته به سطح ریسک قابل پذیرش توسط کارفرما انتخاب نماید. برای این منظور با مطالعه سوابق تخصیص ریسک در ۲۶ پروژه حوزه آب در کشور، ۱۴ عنوان ریسک اصلی که مبنای تصمی گیری برای مدل تدارک پروژه است معرفی گردیده است. تصمیم گیرنده بر اساس ظرفیت سازمانی خود در پذیرش سطح مشخصی از ریسک های ۱۴ گانه می تواند اقدام به انتخاب سیستم تدارک متناسب برای پروژه نماید. بر مبنای این رویکرد، یک مدل تصمیم گیری چند هدفه توسعه یافته است که با دریافت مشخصات ریسک پروژه، به صورت کمی ساختار بهینه را پیشنهاد داده و سطح مخاطراتی را که در انتظار او است (به شکل افزایش در قیمت تمام شده پروژه) را مشخص می سازد. ابزار تحلیل حساسیت این مدل همچنین به کارفرما راهنمایی می نماید که در صورت بکارگیری یک مدل قراردادی مشخص، کارفرما می بایست کدام ابزارهای قراردادی یا ظرفیت های مدیریتی را فراهم سازد.

کلیدواژه ها:

سیستم تدارک پروژه ، قرارداد ساخت ، مدیریت ریسک ، تخصیص ریسک ، مدیریت پروژه