تاثیر تمرینات تناوبی شدید شنا بر بیان ژن DJ-۱ و mir-۸۷۴ سلول های هیپوکامپ موش های صحرایی مبتلا به بیماری پارکینسون

هدف: بیماری پارکینسون با کاهش نرون های دوپامینرژیک و التهاب عصبی همراه است. اثر تمرینات ورزشی تناوبی شدید بر بقاء نرون های دوپامینرژیک بیماران پارکینسونی به درستی مشخص نیست. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر تمرینات تناوبی شدید شنا بر بیان ژن DJ-۱ و mir-۸۷۴ هیپوکامپ موش های صحرایی مبتلا به پارکینسون انجام شد. روش شناسی: ۲۱ سرموش نر صحرایی نژاد ویستار با دامنه سنی ۸ -۱۰ هفته و میانگین وزن ۲/۱۰ ± ۲۰۰ گرم به طور تصادفی و مساوی در سه گروه سالم، بیمار و تمرین شنا قرار گرفتند. به منظور القاء بیماری پارکینسون، طی ۵ روز، روزانه ۱ میلی گرم به ازای هر کیلو وزن بدن ماده رزرپین تزریق شد. موش های گروه تمرین، تمرینات شنا را به مدت شش هفته و در قالب ۲۰ نوبت ۳۰ ثانیه ای با ۳۰ ثانیه استراحت بین هر نوبت اجرا کردند. برای مقایسه نتایج بین گروه ها از آزمون تحلیل واریانس یک راهه همراه با آزمون تعقیبی LSD توسط نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ و در سطح معنی داری ۰۵/۰>P بهره گرفته شد. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد بیان ژن DJ-۱ در گروه بیمار نسبت به گروه سالم و گروه تمرین به طور معنی داری پایین تر (به ترتیب ۰۲/۰=p و ۰۴/۰=p) بود، در حالی که بیان ژن mir-۸۷۴ در گروه بیمار نسبت به گروه سالم و گروه تمرین به طور معنی داری بالا تر بود (به ترتیب ۰۰۱/۰=p و ۰۲/۰=p). اختلافی در بیان ژن این دو پروتئین بین گروه سالم و تمرین مشاهده نشد (به ترتیب ۶/۰=p و ۰۸/۰=p). نتیجه گیری: به طور کلی به نظر می رسد تمرینات تناوبی شنا با شدت زیاد در بهبود مکانیسم های مربوط به بقاء نرون های دوپامینرژیک بیماران پارکینسونی موثر بوده و ممکن است به این واسطه به بهبود روند بیماری کمک نماید.

کلیدواژه ها:

بیماری پارکینسون ، تمرین شنا ، نرون های دوپامینرژیک ، DJ-۱ ، mir-۸۷۴