بررسی جایگاه و راهبردهای تشویق و تنبیه (تبشیر و انذار) در نظام اموزشی و تربیت کودکان از دیدگاه قران

تحقیقات مختلف نشان داده اند که هر کدام از تبشیر(تشویق) و انذار (تنبیه) به تنهایی خطرآفرین خواهد بود زیرا تشویقتنها غرور آور و تنبیه بدون تشویق موجب سرافکندگی و بیزاری می شود. در واقع این دو در کنار هم می تواند انسان را ازخطرات و آفات بیمه و انسان را به سوی سعادت و تکامل هدایت کند. با تشویق، چهره ی زندگی افراد جامعه تغییر فراوانیپیدا می کند و ارزشها و توان آنان به اوج شکوفایی خود می رسد. جایگاه تشویق و تنبیه در اصلاح و سازندگی فرد و جامعهاز اهمیت ویژه ای برخوردار است به شرط آنکه طبق موازین شرعی و عقلی اجرا شود. در ضرورت این موضوع همین بس که امیرالمومنین علی علیه السلام می فرماید: «خداوند سبحان وقتی خلق را آفرید، چنان خواست که آنها را نقص به سوی کمال بروند و در آداب و فضایل اخلاقی، به مقامی شریف و پایه ای بلند و ارجمند برسند. او (خدا) می دانست که آنان به کمالنمی رسند مگر آنکه هر آنچه را که برای ایشان مفید و یا مضر است ، همه را به آنها بیاموزد. آموختن نیز جز به امر و نهیکردن ممکن نباشد، امرو نهی نیز جز با وعده و وعید، راست و صادق نیاید وعده و وعید هم جز با تشویق و تهدید صورت نپذیرد». انسان ابعاد و ویژگی های فراوانی از جمله بعد روان شناختی را داراست و از طرفی موجودی اجتماعی و باشعور است و زندگی در جمع را به زندگی فردی ترجیح می دهد و به صورت طبیعی به سوی اموری که مایه ی لذت و منفعت و آسایشاوست گرایش دارد و از اموری چون درد و ناراحتی و مشقت روی گردان است که امروزه انسانها در سختی های روحی وعاطفی فراوانی به سر می برند که می توان یکی از عوامل آن را استفاده ی نابجا از تشویق و تنبیه در جامعه ی کنونی دانست.

کلیدواژه ها:

انذار ، تبشیر ، نظام تربیتی ، کودکان ، قرآن