وضعیت فقهی حقوقی معاملات افراد مبتلا به اختلال شخصیت وابسته

زمینه و هدف: گسترش اختلالات روانی در سطح جوامع سبب آسیبپذیری و آسیب رسانی به بسیاری از افراد شده است. در این میان افراد مبتلا به انواع اختلالات در معرض آسیب بیشتری قرار میگیرند. اختلال وابسته یکی از شایعترین اختلالات روانی شخصیتی است که در آن فرد نیاز مفرط و فراگیری به مراقبت دارد و نیازمند آن است تا دیگران مسئولیت اکثر مسائل عمده زندگیشان را به عهده بگیرند؛ به گونهای که به جهت ترس از دست دادن حمایت یا تایید دیگران و جلب حمایت و محبت آنها به هر عمل ناخوشایندی از جمله معاملات اکراهی مبادرت میورزند که مستقیما صحت اعمال حقوقی ایشان را تحت تاثیر قرار میدهد. آنچه به عنوان سوال اساسی مطرح است این است که وضعیت صحت معاملات افراد مبتلا به اختلال شخصیت وابسته با توجه به ویژگیهاییکه دارند چگونه است؟ روش پژوهش: نوشتار حاضر به روش کتابخانهای و به شیوه توصیفی تحلیلی تدوین شده است. جهت روشن شدن ابعاد فقهی موضوع، با ارسال استفتا، نظر مراجع تقلید به دست آمد و به تحلیل آرا پرداخته شد و همچنین برای بررسی ابعاد حقوقی موضوع پرونده های قضایی مرتبط شناسایی شد و مورد مطالعه و ارزیابی قرار گرفت. یافته ها و نتیجه: نتایج حاصل شده بدین شرح است که در اختلالات شخصیتی، در فرض اختلال شخصیت وابسته، افراد برخلاف میل باطنی خود و صرفا به جهت ترس از دست دادن حمایت دیگران و یا شریک وابسته به معاملات اکراهی روی میآورند و همین مسئله سبب خدشهدار شدن رضای معاملی میشود و وفق ماده ۱۹۹ قانون مدنی، که معاملات اکراهی را غیرنافذ دانسته، معاملات این دسته از افراد نیز به جهت اکراه ناشی از اختلال روانی در وادی عدم نفوذ قرار میگیرد و در صورت رضایت معامله صحیح است و منشا آثار خواهد بود.

کلیدواژه ها:

اختلال شخصیت وابسته ، معاملات ، قصد ، رضا