بازآفرینی سکونتگاه غیررسمی محله شیوا با تکیه بر محرومیت زدایی

در دهه های اخیر شاهد گسترش بی رویه و غیر استاندارد شهر تهران بودهایم این رشد در دهه چهل شمسی با قوت و قدرت بیشتری صورت گرفت و بسیاری از زمین های کشاورزی تبدیل به بافت مسکونی شد و به علت توجه بیشتر به ساخت مسکن ، ایجاد خدمات در این گونه مناطق به طور مناسبی گسترش نیافت . در کنار مشکلات گسترش شهر نشینی ، ایجاد سکونتگاه غیررسمی به یکی از معضلات جدی مدیریت شهری تهران مبدل شده است . گسترش فقر، ایجاد بزه و ناهنجاری های اجتماعی از گونه مشکلاتی است که سکونتگاه های غیررسمی دارند. این گونه از سکونتگاه ها در طی دهه ها با برخورد های مختلفی از طرف نهاد های مربوط روبرو بوده که به علل مختلف برای ساماندهی این گونه سکونتگاه ها مناسب نبوده است . در این پژوهش بازآفرینی شهری به عنوان راهکاری مناسب برای برون رفت از وضع فعلی محله شیوا مطرح شده است . روش تحقیق بر اساس هدف از نوع کاربردی و بر اساس ماهیت از نوع توصیفی _تحلیلی میباشد و از ابزار گردآوری اطلاعات با استفاده از روش کتابخانه ای و میدانی است . به منظور تدوین یافته های قابل استناد و علمی ، پس از بررسی دقیق وضع موجود در محله شیوا به وسیله نقشه ها و آمار ها و همچنین استفاده از تکنیک سوآت، در جدول سیاست و راهبرد و همچنین برنامه اقدام بازآفرینی این مناطق به ذکر پیشنهادات همه جانبه برای بازآفرینی محله مذکور پرداخته شده است . پیشنهادات این پژوهش برای بازآفرینی این بافت با رویکرد محرومیت زدایی بیان شده است که شامل برطرف کردن تمام محرومیت ها در زمینه های مختلف از جمله محرومیت های اجتماعی ، اقتصادی زیست محیطی و کالبدی است .

کلیدواژه ها:

بازآفرینی شهری ، سکونتگاه غیر رسمی ، محرومیت زدایی ، محله شیوا