ارتباط بین تمرین مقاومتی، عملکرد کوهنوردی و پیشگیری از آسیب

زمینه سنگنوردی یک ورزش پیچیده است که از رشته ها، هولدها، سبک ها، فواصل بین پایه ها و سطوح دشواری مختلف تشکیل شده است. در کوهنوردان بسیار ماهر، پتانسیل برای سازگاری های بیشتر با قدرت برای افزایش عملکرد ممکن است در کوهنوردان نخبه حاشیه ای باشد. با توجه به المپیک ۲۰۲۴ پاریس، کوهنوردان بیشتری در تلاش برای به حداکثر رساندن عملکرد و بهبود استراتژی های تمرینی هستند. روابط بین قدرت عضلانی و عملکرد صعود، و همچنین نقش قدرت در پیشگیری از آسیب، هنوز به طور کامل مشخص شده است. این مرور داستانی به دنبال بحث در مورد ادبیات فعلی در مورد تاثیر تمرین مقاومتی در بهبود حداکثر قدرت، هیپرتروفی عضلانی، قدرت عضلانی و استقامت عضلانی موضعی بر عملکرد صعود و به عنوان یک استراتژی برای جلوگیری از آسیب است.بدنه اصلیاز آنجایی که سنگ نوردی ورزشی برای حفظ چنگال و حرکت بدن در طول مسیر نیاز به اعمال نیرو در برابر گرانش دارد، به طور کلی پذیرفته شده است که قدرت عضلانی مطلق و نسبی یک کوهنورد برای عملکرد صعود مهم است. ویژگیهای عملکردی عضلات فکسور ساعد (زمان آویزان روی تاقچه، نیروی خروجی، سرعت توسعه نیرو و ظرفیت اکسیداتیو) بین سطح عملکرد صعود، سبکهای صعود، و بین کوهنوردان و غیرکوهنوردان تفاوت قائل میشوند. قدرت فکسورهای دست و مچ دست، شانه ها و اندامهای فوقانی توجه زیادی را در ادبیات علمی به خود جلب کرده است و پیشنهاد شده است که هر دو تمرین قدرتی عمومی و اختصاصی باید بخشی از برنامه تمرینی کوهنوردان باشند. علاوه بر این، توانایی تولید نیروی کمتر از حداکثر در نسبتهای مختلف کار به استراحت، در بررسی ظرفیت استقامت فکسور انگشت در حالی که تلاش برای تقلید از خواسته های کوهنوردی در دنیای واقعی است، مفید بوده است. نکته مهم این است که انگشتان دست و شانه ها بیشترین آسیب دیدگی در کوهنوردی را دارند. با توجه به فشار مکانیکی و بار زیاد روی فکسورهای انگشتی، آموزش تخته فنر و تخته پردیس در کوهنوردان درجه پایین باید محدود شود. مربیان باید آمنوره و اختلال در غذا خوردن در کوهنوردان را بررسی، تصدیق و بررسی کنند..نتیجهآموزش ساختاری با حجم کم با مقاومت بالا، دو بار در هفته با آویزان شدن از طاقچه های کوچک یا یک تخته انگشتی، یک روش عملی برای کوهنوردان است. هدف آموزش پیشگیری از آسیب فعلی افزایش سطح عملکرد از طریق ایجاد تحمل در برابر قرار گرفتن در معرض بار مرتبط با عملکرد و ترویج این رویکرد در زمین کوهنوردی است.امتیاز کلیدی• تغییر استرس مکانیکی و متابولیک، با استفاده از شدتهای مختلف یا تغییر تعداد تکرارها و ستها و دفعات تمرین در هفته، مهمترین متغیر در دستکاری حجم کلی تمرین و متغیرهایی هستند که نیاز به تاکید در برنامه ریزی ترکیب تمرینات مقاومتی (RT)در کوهنوردان دارند.•تمرین ساختاری کم حجم در مقاومت بالا، دو بار در هفته، یک رویکرد عملی برای RT در کوهنوردان است.•طبقه بندی های زیر در کوهنوردی پیشنهاد شده است: بیش از ۱۵ تکرار (یا زمان توقف بیش از ۳۰ ثانیه) سوگیری استقامتی قدرتی. بایاس هیپرتروفیک RM ۱۵-۸ (یا ۳۰-۳ ثانیه زمان معلق). RM ۵ -۱ (یا زمان معلق ماندن ۱ تا ۵ ثانیه) بایاس قدرت حداکثر.•بهبود حداکثر قدرت انگشتان و کمربند شانه ممکن است خطر آسیب را کاهش دهد. در نتیجه کاهش درصد حداکثر قدرت تولید شده در هر حرکت، تنش بارگذاری کلی در یک جلسه نیز کاهش می یابد.•برنامه های RT بالاتنه برای بهبود عملکرد در تستهای خاص کوهنوردی در بین کوهنوردان درجه پایین و متوسط کارآمد هستند، اما اینکه آیا این رویکرد آموزشی ممکن است عملکرد صعود را در بین کوهنوردان پیشرفته یا نخبه بهبود بخشد، هنوز مشخص نیست.

کلیدواژه ها:

عملکرد بولدرینگ ، کوهنوردی ، حداکثر قدرت ، هیپرتروفی عضلانی ، قدرت عضلانی ، استقامت عضلانی موضعی ، جلوگیری از آسیب