بررسی نگاه پدیدارشناسانه در معماری و شعر از منظر آفرینش فضا

نگاه پدیدارشناسانه یعنی نگرش عمیق ، مشاهده دقیق و صبورانه با هدف کشف ذات چیزها و قوانین حاکم بر آنها در مقابل هجوم بی پایان و ناپایدار تصاویر و نشانه ها. حال با توجه به این موضوع، در معماری چگونه فضاها و مکان ها بر معمار و کاربر فضا پدیدار می شود؟ در شعر نیز چگونه اشیاء و پدیده ها بر شاعر پدیدار می شود؟ هدف این است که بدانیم نگاه پدیدارشناسانه ای که در شعر شاعران سراغ داریم و فضایی که یک شاعر در شعرهایش می آفریند چگونه می تواند به ارتقاء نگاه پدیدارشناسانه در معماری و در نتیجه آفرینش فضای معماری بیانجامد؟ شعرسرایی شاعر با تمرکز مستقیم ادراک حسی اش نسبت به چیزها و پدیده های پیرامون، به عبارتی با ادراک اش بر جهان بر اساس احساس و منطق اش انجام می پذیرد. همچنین می دانیم معماری امری مادی و عینی هست ، نه مساله انتزاعی و ذهنی . معماری وابسته به حواس هست که همراه با اعمال لمس کردن، دیدن، شنیدن و بوییدن فضاهایی که توسط معمار خلق شده اند، دریافت می شود. معمار نیز مانند شاعر در ارتباط با چیزها و پدیده ها می باشد و با درک و برداشت غریزی از چیزها و پدیده ها و یافتن حقیقت و واقعیت ذاتی آنها، به خلق فضا می پردازد. پس هر دو ابزار یکسانی برای آفرینش فضا در اختیار دارند. ماهیت فضا و همچنین فهم و ادراک آن، چه در معماری و چه در شعر می توان گفت ثابت و بدون تغییر است . بدین منظور برای یافتن پاسخی دقیق ، به روش تحقیق توصیفی -تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه ای به بررسی روش پدیدارشناسی و مفاهیم مشترک آن در شعر و معماری و نیز به مطالعه نگرش معمارانی که در پدیدارشناسی راه گشا بودند و می توانست در نتیجه گیری این تحقیق کمک کننده باشد، پرداخته شد.

کلیدواژه ها:

پدیدارشناسی ، معماری ، شعر ، آفرینش فضا