جستاری آسیب شناسانه بر کاربست هوش مصنوعی در معماری

هوش مصنوعی ، پدیدهای نوظهور بوده که به سرعت در حال نفوذ به تمامی جنبه های زندگی انسان است و به نظر می رسد بخش ضروری دنیای آینده است . اخیرا، بسیاری از فناوری ها و علوم به سمت هوشمند شدن سوق پیدا کرده اند، اما کماکان وظیفه اصلی بر عهده انسان می باشد. هوش مصنوعی در حال حاضر در طراحی معماری و ساختمانسازی و بسیاری از فرآیندهای خلاقانه و عملیاتی استفاده می شود و با توجه به پیشرفت آن، این تاثیر بر آینده طراحی معماری و مهندسی ساختمان به صورت چشمگیرتری مشهود خواهد بود. این پژوهش در پی بررسی شناسایی موارد تاثیرپذیر در معماری از هوش مصنوعی و نیز یافتن نقص هایی است که در حال حاضر بر هوش مصنوعی در حوزه ی معماری وارد است . هدف کاربردی این پژوهش ، با توجه به بعد آینده پژوهی آن، فهم پیامدها، روشن سازی چشم انداز، توانایی ها و افق -هایی است که هوش مصنوعی در اختیار بشر می گذارد که در سیستم آموزشی و فعالیت های حرفه ای معماری و کمک به تدوین برنامه های راهبردی در این حوزه می تواند مفید باشد. بدین ترتیب که از طریق فهم پیامدها، نحوهی مواجهه با شرایط پیش رو را جهت یافتن روشهای موثر قابل پیش بینی نماید. لذا سعی دارد به این پرسش پاسخ دهد که »چگونه استفاده از هوش مصنوعی در طراحی معماری می تواند نقش طراح را تحت تاثیر قرار دهد؟ به عبارت دیگر چگونه هوش مصنوعی می تواند نحوه دیدگاه و ارزش طراح در فرایند خلاقانه را تغییر دهد و بر آموزش و آمادهسازی معماران و طراحان آینده تاثیر بگذارد؟« این تحقیق به لحاظ »ماهیت « پژوهش ، از گونه تحقیقات »کیفی « و، به لحاظ »قصد« از پژوهش ، »تفسیری « است که شیوه مواجهه ما با »هوش مصنوعی « را درک و بینش جدیدی تولید می کند. بدین ترتیب یافته های آن در بهبود دانش موجود درباره موضوع مورد مطالعه به کار می آید (دانش افزایی )، بنابراین »نتایج « آن »خالص « است . »منطق « پژوهش »استقرایی « است . این پژوهش نشان می دهد که بهره گیری از قابلیت های هوش مصنوعی ، می تواند به شکلی اساسی به تغییر نقش وجایگاه طراح در فرایند طراحی و نیز کاهش تقاضای مهارتهای طراحی سنتی و در نهایت »مرگ« طراح به معنایی که درحالحاضر می شناسیم ، منجر شود. علاوه براین ، طرحهای تولید شده توسط هوش مصنوعی ممکن است از نظر معانی و مفاهیمی که از طریق دیدن شکل می گیرند، مفهومسازی رایج را به چالش برانگیزند، زیرا الگوریتم های استفاده شده برای ساخت آنها، معمولا بر پایه دادهها و مدلهای ریاضی بنا شدهاند و نه بر پایه درک و تفسیر انسانی . این امر می تواند به تغییر در روش مصرف و تجربه معماری بیانجامد.

کلیدواژه ها:

آینده طراحی ، طراحی معماری ، فرصت ها و تهدیدها ، مرگ معمار ، هوش مصنوعی