مخاطب محوری منظر و نقش آن در خوانش منظر شهری

ساده ترین تعریف منظر که در آن به رابطه متقابل انسان و محیط پیرامون او می پردازد، پس از طرح در جوامع علمی به شکل گیری صفات در تعریف منظر منجر گردید که مانند هر نظریه علمی بر بنیانهای آن استوار است . از یک رو منظر معرفی و معنا می شود و از سوی دیگر محیط پیرامون او ذیل تاثیر و تاثر بر انسان و برداشت های او بازتعریف می گردد. این وجوه از تعریف منظر، باب را بر پدیداری صفاتی همچون » مخاطب محوری «، »نسبی بودن مفهوم منظر« و "پویایی " که بیش از پیش وابسته به هر دو وجه »انسان و طبیعت « تلقی می شد، گشود. علی رغم چنین تب یینی کمتر پژوهشی به مولفه ی »رابطه میان این دو رکن « ساختاری منظر پرداخته است . لذا این پژوهش با نگاهی دقیق تر به مولفه ی "ارتباط" موجود میان ارکان، در وهله اول به تبیین جایگاه مخاطب از وجه نگاه به "رابطه " فی مابین او و محیط و ثانیا نقش آن را در منظر شهری مورد واکاوی قرار می دهد.این پژوهش که ماهیت کمی داشته بر روش تحلیلی - توصیفی متکی و جمع آوری اطلاعات لازم به شیوه کتابخانه ای و اسنادی از میان منابع علمی انجام شده است .یافته های پژوهش نشان می دهد منظر به عنوان پدیدهای که عینیت های محیط را در کنار ذهن یت ناظر در قالب یک مجموعه اتحادی قرار می دهد، هم ارزش با اتکا بر ارکان خود -انسان و طبیعت - "به رابطه ی فی مابین آنها" نظر دارد به نحوی که عدم وجود "ارتباط" میان مولفه ها به معنای نقص ساختاری تعریف منظر و عدم وجود آن می پندارد. به بیانی عینیت های محیط و ذهنیت انسان بدون رابطه متعامل مابین خود، به تنهایی نمی تواند موجودیت منظر را تعریف نماید.

کلیدواژه ها:

منظر ، پویایی ، مخاطب محوری ، انسان و طبیعت ، منظر شهری