اثر کیفیت تنظیم گری بر رشد اقتصادی ایران در چارچوب یک الگوی رشد درون زا

کیفیت تنظیم گری عامل نهادی است که میتواند نقش تعیین کننده ای در رشد اقتصادی کشورها داشته باشد. در مطالعه حاضر تاثیر کیفیت تنظیمگری بر رشد اقتصادی ایران در قالب یک الگوی رشد درون زا بررسی شده است. الگوی نظری متناسب با فراوانی منابع طبیعی تجدید ناپذیر طراحی و با روش کنترل بهینه حل و سپس برای اقتصاد ایران مقداردهی شد. یافتهها نشان داد تحقق رشد اقتصادی ۸ درصد مستلزم رشد تقریبا ۱۵ درصدی کیفیت تنظیم گری و منابع طبیعی تجدیدناپذیر و همچنین رشد ۵/۴ درصدی فناوری های جدید است. متوسط نرخ رشد متغیرهای کیفیت تنظیم گری، منابع طبیعی تجدیدناپذیر و فناوری های جدید طی دوره ۱۳۷۶-۱۴۰۰ برای اقتصاد ایران به ترتیب ۸۷/۰، ۵۶/۴ و ۹/۳ درصد است که می توان نتیجه گرفت با شرایط موجود دسترسی به وضعیت پایا تقریبا غیر ممکن است. به علاوه، با افزایش کیفیت تنظیم گری، رابطه منابع طبیعی تجدید ناپذیر با رشد اقتصادی از منفی به مثبت تغییر میکند. بر همین اساس، به ازای هر ۳ درصد بهرهبرداری بیشتر از منابع طبیعی تجدید ناپذیر، کیفیت تنظیمگری و فناوری حداقل باید ۱ درصد رشد کنند تا رشد اقتصادی یک درصد افزایش یابد؛ در غیر این صورت کاهش رشد اقتصادی بعید نیست.

کلیدواژه ها:

کیفیت تنظیم گری ، رشد اقتصادی ، منابع طبیعی تجدیدناپذیر ، کنترل بهینه ، اقتصاد ایران