اثربخشی طرحواره درمانی بر تحمل پریشانی، طلاق عاطفی و صمیمیت زناشویی زوجین

هدف پژوهش حاضر اثربخشی طرحواره درمانی بر تحمل پریشانی، طلاق عاطفی و صمیمیت زناشویی زوجین (زن) بود. جامعه آماری این تحقیق شامل زنان متاهل سنین ۴۰-۳۰ سال مراجعه کننده به شش خانه سلامت منطقه ۵ شهر تهران در سال ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بود. روش نمونه گیری به صورت در دسترس انجام شد که با گمارش تصادفی در دسترس (هدفمند) ۱۵ نفر در گروه ازمایش و ۱۵ نفر در گروه کنترل قرار گرفت. ابزار گردآوری اطلاعات شامل شرح و خلاصه محتوای جلسات آموزشی طرحواره درمانی یانگ ۲۰۰۳، پرسشنامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر ۲۰۰۵، طلاق عاطفی گاتمن ۲۰۰۸ وصمیمیت زناشویی باگاروزی ۲۰۰۱ بود. تجزیه تحلیل داده های جمع آوری شده به دو روش توصیفی و استنباطی از طریق نرم افزار SPSS۲۲ انجام شد. در این تحقیق از آمار توصیفی برای تحلیل کوواریانس چند متغیره (مانکوا برای فرضیه های اصلی) و تک متغیره (آنکوا برای فرضیه های فرعی) استفاده شد. نتایج نشان داد که طرحواره درمانی بر تحمل پریشانی، طلاق عاطفی و صمیمیت زناشویی زوجین اثربخش است. با توجه به شدت اثر، طرحواره درمانی بر تحمل پریشانی تاثیر بیشتری نسبت به طلاق عاطفی و صمیمیت زناشویی زنان متاهل دارد.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، تحمل پریشانی ، طلاق عاطفی ، صمیمیت زناشویی