آسیب شناسی آموزش فراگیر بر اساس مبانی انسان شناختی تربیت اسلامی

یکی از مباحث مهم در آموزش کودکان با نیازهای ویژه، فراگیرسازی آموزش است. هدف این پژوهش، آسیب شناسی آموزش فراگیر بر اساس مبانی انسان شناختی تربیت اسلامی بود. بدین منظور روش اسنادی- تحلیلی (که از جمله روش های تحقیق کیفی است) مورد استفاده قرار گرفت. در این روش، ابتدا مبانی انسان شناختی تربیت اسلامی طرح و نسبت آن با تعلیم و تربیت کودکان دارای نیازهای ویژه بررسی شد. سپس بر اساس مبانی مذکور، آسیب های پیش رو در فراگیرسازی مورد بحث قرار گرفت. یافته ها نشان داد که برخی از مبانی انسان شناختی تربیت اسلامی، از جمله، فطرت، تفاوت های فردی، برابری، کرامت، ضعف ها و محدودیت ها و تاثر از شرایط موید تعلیم و تربیت (با تاکید بر آموزش فراگیر) به عنوان حقی برای کودکان دارای نیازهای خاص می باشد. براساس این مبانی، آموزش فراگیر می تواند با آسیب های مختلف، از جمله عدم احترام به تفاوت ها، عدم تناسب با ویژگی ها، انتظارات سطح بالا، انعطاف ناپذیری و شرایط محیطی و اجتماعی نامناسب مواجه شود که ریشه ی اساسی و مبنایی همه ی آن ها عبارت است از عدم پایه گذاری فراگیرسازی بر یک فلسفه تربیتی منسجم که به عنوان نقشه ی راه، با ایجاد یکپارچه سازی، از سردرگمی در نظر و عمل پیشگیری کند. بر اساس این یافته ها می توان چنین نتیجه گرفت که با تکیه بر مبانی انسان شناختی تربیت اسلامی، می توان ضمن تشریح ضرورت تعلیم و تربیت کودکان دارای نیازهای خاص، گامی اساسی در شناسایی و کاهش آسیب های آموزش فراگیر برداشت.

کلیدواژه ها:

آموزش فراگیر ، تعلیم و تربیت کودکان با نیازهای خاص ، فلسفه تربیت اسلامی ، آسیب شناسی فراگیرسازی