مقایسه مدل‌های خطی سری زمای و برنامه‌ریزی ژنتیک در پیش‌بینی، مدل‌سازی و درون‌یابی سطح ایستایی (مطالعه موردی: سلماس)

نیاز روزافزون به آب سیب گردیده است که برنامه‌ریزی‌های مدیریتی به منظور کنترل مصرف آب در آینده از اهمیت بیشتری برخوردار باشد. در این مطالعه داده‌های سطح ایستایی ثبت شده توسط 99 چاه پیزومتر موجود در منطقه مورد مطالعه در دوره آماری 1391-1380 با استفاده از مدل‌های خطی سری زمانی و برنامه‌ریزی ژنتیک مدل‌سازی شدند و دو مدل ذکر شده مورد ارزیابی قرار گرفتند و با توجه به ضریب همبستگی بین داده‌های مدل شده و داده‌های نمونه اصلی، مدل برنامه‌ریزی ژنتیک با توجه به همبستگی 814/0 بین داده‌ها، مدل مناسب جهت مدل‌سازی و پیش‌بینی سطح ایستایی منطقه مورد مطالعه شناخته شد. با استفاده از مدل منتخب، سطح ایستایی برای هر 99 حلقه چاه با توجه به مختصات جغرافیایی آن‌ها، تا سال 92 پیش‌بینی شد. سپس با استفاده از مدل زمین آمار کریجینگ، سطح ایستایی منطقه مورد مطالعه درون‌یابی شد.

کلیدواژه ها:

مدل‌سازی ، سطح ایستایی ، زمین آمار ، کریجینگ ، آرما ، برنامه‌ریزی ژنتیک