حیاط مرکزی: بستر شکل گیی معمای اقلیمی و تهویه طبیعی در مناطق مرکزی ایران و ناحیه گرم و مرطوب تایوان

یکی از ویژگی های بارز معماری سنتی ارتباط میان انسان با محیط اطراف خود می باشد که به شیوه مطلوبی در خانه های سنتی مناطق مرکزی ایران شکل یافته است. حیاط مرکزی نه تنها به عنوان عالم وحدت بخش و مفصل ارتباطی میان عناصر گوناگون فضای کالبدی خانه می باش، بلکه مصادیق طبیعت چون آب، گیاه، باد، نور، سایه و ... به واسطه وجود چنین عنصری با زندگی اهالی خانه ارتباط یافته اند. نیازانسان به طبیعت و وجود ارتباط دوسویه بین این دو در جهت نیلی به معماری مطلوب و با کیفیت از گذشته تا کنون، اهمیت پرداختن به موضوع را خاطر نشان می ساد. اینکه حیاط مرکزی چگونه و به چه صورت چنین بستری را جهت ورود طبیعت به کالبد خانه ایجاد نموده است. سوال مقاله حاضر می باشد. هدف از پرداختن به چنین بحثی استفاده از راهکارهای معماری اقلیمی و تهویه طبیعی خانه های سنتی (به عنوان نمونه های موفق معماری سازگار با اقلیم و محیط اطراف) در طراحل و ساخت خانه های امروزه می باشد. جهت نیل به این هدف ابتدا به مطالعه پیشینه معماری اقلیمی همچنین ذکر تعاریف مربوطه از طریق مطالعات کتابخانه ای پرداخته می شود. سپس با انتخاب یک نمونه از خانه های سنتی مناطق مرکزی ایران (اقلیم گرم و خشک) و نحوه شکل گیری مصادیق طبیعت در حیاط مرکزی این خانه و یک نمونه موردی از کشور تایوان (اقلیم گرم و مرطوب)، مورد بررسی و تحلیل و مقایسه قرار خواهند گرفت و در نهایت نتیجه گیری لازم انجام خواهد شد.

کلیدواژه ها:

معماری اقلیمی ، تهیویه طبیعی ، خانه های سنتی اقلیم گرم و خشک واقلیم گروه و مرطوب ، حیاط مرکزی