مدیریت یکپارچه سواحل مدل سنجش قابلیت گردشگری اراضی ساحلی

گردشگری ساحلی از جمله فعالیت های جاذبی است که به دلیل تنوع اکوسیستم و ترکیب آب و خشکی، قابلیتهای چندگان های در سطح جهان دارد. کشور ایران با داشتن حدود 5 هزار کیلومتر خط ساحلی در سه حوزه جغرافیاییمختلف خزر، خلیج فارس و دریای عمان( توان بالایی در زمینه استقرار فعالیت های گردشگری دارد. اما به دلیل فقدان یک نظام جامع در زمینه توان سنجی، برنامه ریزی و بهره برداری از انواع گردشگری ساحلی، کمترین میزاناستفاده مناسب و پایدار از این قابلیت را فراهم نموده است. بدیهی است وجود برخی ضوابط و معیارهای فرهنگی و عرفی حاکم بر جامعه اسلامی ایران، امکان استفاده آزاد و بدون محدودیت از سواحل را همانند سایر کشورهایساحلی فراهم نمی کند، از این رو منظور از گردشگری ساحلی در ایران، بررسی ابعاد موضوع با اصل پایداری محیط و تناسب کاربرد آن با ویژگیهای جامعه شناسی ایرانی است.از سال 1380 و براساس الزامات بی نالمللی خصوصاً دستورکار 21 طرح جامع مدیریت یکپارچه مناطق ساحلی ایران ICZM برای نخستین بار کل منطقه ساحلی کشور را که شعاع تقریبی 10 کیلومتر از سواحل را در بر م یگیرد، به عنوان یک منطقه ویژه با عملکردهای چندگانه از جمله گردشگری، مورد مطالعه قرار داده است و درقالب یک مدل توان سنجی از سواحل ایران برای گردشگری، پهنه ساحلی را منطقه بندی کرده است. مقاله حاضر به بررسی ابعاد موضوع و معیارهای قابل استفاده در این مدل می پردازد

کلیدواژه ها:

مناطق ساحلی ، گردشگری ساحلی ، مدل توا نسنجی گردشگری