طراحی در بافت های تاریخی، رویکرد زمینه گرایی

زمینه گرایی از دیدگاهای اصلی و رایج شهر سازی می باشد، در این دیدگاه زمینه چون رویدادی تاریخی پنداشته می شود، که عناصرشهردردرون آن شناخته پردا خته و سا خته میشوند. انچه در معماری زمینه گرا مهم می باشد پردا هن به سبک های معماری موجود در زمینه و چگونگی ایجاد هماهنگی میان ساختمان های مجاور مربوط به دوره ها و یا سبک های مختلف می باشد. طی دهه های گذشهه، هماهنگی بین بناها از توجه معماران به دور مانده است. توجه به ویژگیهای تاریخی در بافت های تاریخی ، از ویگگی های اساسی زمینه گرایی می باشد. در این دیدگاه سنت محترم است و برای قابل حل بودن گذشته در حال به سنت زنده رجوع می شود. زمینه تاریخی به خاطر دنیای از قبل موجود ارزش ها و خاطره ها اهمیت دارد. سیمای شهر در این دیدگاه یعنی سنت گرایی از گذشته الهام میگیرد وبراین باور است که توسعه جدید باید با محیط پیرامون رابطه تنگاتنگ داشته باشد. سنت گرایی در زمینه گرایی تاریخی گرایش جدیدی است که طراحی شهرها از جنبش حفاظت تاریخی الهام گرفت و سنت را الهام بخش اندیشه های نو قرار می دهد.زمینه گرایی تاریخی ویژگیهای تاریخی را درنظر میگیرد و به مکان و جوهره تاریخی آن توجه دارد. خاطره بصری قادر است در طول فضا و زمان پیوندهایی ایجاد کند.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، زمینه تاریخی ، سنت گرایی ، بافتهای تاریخی