کشاورزی پایدار و پایداری محیط زیست

تاکنون راهبردهای متفاوتی برای حل بحران مسائل ناشی از کشاورزی متداول مطرح شده است چرا که تحقیقات نشان داده اند که سیستم کشاورزی مرسوم به کاربرد بی رویه نهادههای شیمیایی، نه تنها منابع طبیعی را دچار تحلیل کرده بلکه پس ماندههای ناشی از آن باعث نابودی محیط زیست می شود. کشاورزی ناپایدار، یعنی اعتماد به روشهایی که تأکید برحداکثر بهره وری در کوتاه مدت را دارد که این اندیشه و نگرش اشتباه، موجب کاهش حاصل خیزی خاک در بلند مدت می شود. همین عامل دلیل پیامدهای بعدی در قالب بحرانهای زیست محیطی مانند کاهش تنوع زیستی، تخریب سکونت گاه های طبیعی، فرسایش زمین، تسریع بیابان زایی، کمبود آب شیرین، الودگی آب، عدم تأمین نیازهای اساسی آدمی و در نهایت کشمکشها و درگیریهای جهانی و در یک کلام نابودی محیط زیست خواهد بود. کشاورزی پایدار (زیستی و حفاظتی) به دنبال ایجاد یک نظام تولیدی خاص بین خاک، گیاه، حیوان و انسان همراه با یک تعامل مناسب و سازنده بوده که از نتایج آن می توان به حفظ بقایای گیاهی، افزایش مقدار مواد آلی خاک، جلوگیری از فرسایش خاک، نگهداری رطوبت خاک، از بین بردن علفهای هرز، کاهش هزینه ها، کاهش مصرف سوخت، حفظ رطوبت خاک، احیاء اراضی کم بازده و در نهایت بهبود شاخص های اکولوژیکی، اقتصادی و اجتماعی اشاره داشت که این ویزگی ها موجب شاخص شدن آن به عنوان یکی از طرح های مهم در جهت پایداری می گردد. بنابر اصل چهاردهم بیانیه ریو در همایش محیط زیست و توسعه (اجلاس زمین، ژوئن 1992، ریودوژانیرو، برزیل) چنانچه هدف اصلی، دستیابی به توسعه پایدار باشد. محافظت از محیط زیست نیز بایستی بخش عمده ای از فرایند توسعه را شامل شود و نباید صیانت از محیط زیست جدای از روند توسعه تلقی گردد. تأکید اندیشه پایداری، بر تأمین نیازهای نسل کنونی، بدون لطمه زدن به توانایی ها و نیازهای نسل آتی می باشد. در این راستا بایستی فرایندهای غیرپایدار کشاورزی را تحت کنترل درآورده و زمینه را برای استفاده معقول از منابع طبیعی فراهم ساخت. تحقیق حاضر از نوع پژوهش های توصیفی- تحلیلی و از لحاظ هدف، کاربردی می باشد و همچنین با توجه به نوع پژوهش، در گردآوری داده ها و اطلاعات از روش کتابخانه ای و اسنادی استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، محیط زیست ، کشاورزی پایدار ، کشاورزی حفاظتی ، کشاورزی ارگانیک (زیستی)