بررسی پراکندگی فضای سبز در مناطق 8 گانه شهر اهواز

از دیدگاه برنامه ریزی و طراحی شهری، گسترش فضای سبز مفهومی وسیعتر از توسعه پوشش گیاهی و بهبود شرایط محیط طبیعی شهر دارد. منظور از توسعه فضای سبز در واقع نوعی ساماندهی و نظم بخشی به فضاهای پراکنده و متنوعسبز است. در پژوهش حاضر سعی بر آن است، فضای سبز شهر اهواز با توجه به اقلیم مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین میزان پراکندگی فضای سبز احداثی در سطح مناطق هشتگانه شهر بر اساس نقشه ی پراکنش فضای سبز و سرانه فضای سبز در متر مربع و گونه های گیاهی بومی و غیر بومی در فضای سبز مورد بررسی قرار گرفته است. بر اساسبازدید میدانی،گونه های بومی سازگار با اقلیم اهواز شناخته شده است. پس از بررسی پارامترهای اقلیمی، ضریب همبستگی بین عناصر اقلیمی و گونه های درختی و درختچه ای بومی و غیر بومی تعیین شده است. بر اساس نقشه یپراکندگی فضای سبز، بیشترین مساحت فضای سبز در مناطق 4 و 5 است. همچنین در مناطق 7 و 8 کمترین درصد فضای سبز شهری مشاهده شده است. مطالعات در زمینه سرانه فضای سبز نیز نشان دهنده آن است که سرانه فضای سبز شهر اهواز، با سرانه محاسبه شده اختلاف دارد و درصد سرانه نسبت به میانگین کمتر است.

کلیدواژه ها:

فضای سبز ، گونه های گیاهی ، شهر اهواز ، پارامترهای اقلیمی