ارزیابی اثر کاربری اراضی بر رطوبت ظرفیت زراعی و نقطه پژمردگی دائم خاک

مقدار رطوبت خاک پارامتری پویا و متاثر از کاربریهای مختلف اراضی بوده و در عین حال در بسییاری از واکنش های فیزیکی و شیمیایی و رشد گیاه تاثیر عمده دارد. هدف این پژوه ارزیابی اثر کاربری اراضی بر رطوبت ظرفیت زراعی ( FC ) و نقطه پژمردگی دائم ( PWP ) خاک می باشد. این تحقیق در اراضی بین رودخانه تجن تا نکارود انجام شد. نتایج نشان داد که تغییر کاربری اثر معنیداری بر روی FC و PWP داشته است. بیشترین مقدار FC، ا 37/79 درصد وزنی مربوط به خاک شالیزار با بافت لوم رسی و کمترین میزان FC، ا 12/42 درصد وزنی مربوط به کاربری باغ با بافت لوم شنی بوده است. بیشترین میزان PWP، به میزان 18/38 درصد وزنی مربوط به کاربری شالیزار با بافت لوم رسی بوده است. کاهش رطوبت FC و PWP در اثر تبدیل جنگل به زمین زراعی می تواند به علت کاهش کربن آلی بر اثر اکسیداسیون و زیر و رو شدن بیش از حد خاک بوده است. افزایش رطوبت خاک شالیزار نیز می تواند به علت زیاد شدن رس 2:1 قابل انبساط (اسمکتایت) نو تشکیل یافته باشد.

کلیدواژه ها:

رطوبت ، شالیزار ، کاربری باغ ، لوم رسی