کاربرد سیتروس پارادیزی در پایدارسازی اشیاء برنزی تاریخی و مقایسه آن با بنزوتری آزول

بیماری برنز و وجود محصولات خوردگی کلریدی از مشکلات حفظ و نگهداری اشیاء مسی و آلیاژهای آن است که از دیرباز مورد توجه حفاظتگران بوده و خواهد بود؛ و در مواجهه با برخی از اشیاء تاریخی استفاده از مواد بازدارنده خوردگی را امری ضروری می سازد. با توجه به این موضوع که ترکیب بنزوتری آزول مشکوک به سمی بودن است و همینطور هزینه های بالای استفاده از این بازدارنده، سعی شده است تا در صورت امکان به بازدارنده ای غیر سمی برای مرمتگر و مؤثر در کنترل روند خوردگی دست یافته شود. پژوهش حاضر با هدف دستیابی به ماده ای غیر سمی و ارزان و سعی در پاسخ به این پرسش که آیا سیتروس پارادیزی در پایادارسازی اشیاء مسی ماده ای مؤثر است به ارزیابی کاربرد سیتروس پارادیزی به عنوان بازدارنده اشیاء برنزی و مقایسه آن با بنزوتری آزول پرداخت. برای این منظور با استفاده از تغلیظ عصاره سیتروس پارادیزی به وسیله دستگاه روتاری با هدف رسیدن به نتیجه مطلوب تر، محلول مورد نظر برای انجام آزمایش ها تهیه شد. سنجش این ترکیب به وسیله انجام آزمایش هایی از جمله رنگ سنجی، وزن سنجی، تیتراسیون و رزنبرگ بر روی نمونه های آزمایشگاهی و نمونه های تاریخی مطالعاتی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان دهنده این است که سیتروس پارادیزی در مقایسه با بنزوتری آزول نمی تواند به عنوان یک بازدارنده خوردگی برای اشیاء برنزی تاریخی محسوب شود و تنها به دلیل ماهیت اسیدی خود به صورت یک پاک کننده، محصولات کلریدی سطحی را از روی پاتین برمی دارد.

کلیدواژه ها:

آلیاژهای مس ، پاتین ، خوردگی ، بیماری برنز ، سیتروس پارادیزی ، کلرزدایی