بررسی جغرافیای وضعیت زناشویی در ایران: مروری از سال 1335 تا 1390

ازدواج به عنوان یکی از اساسی ترین پیوندهای اجتماعی همواره از اهمیت خاصی برخوردار بوده.است. توجه به وضعیت پراکندگی و نحوه تغییرات ازدواج در سطح کشور می تواند با توجه به بافت فرهنگی و اقلیمی متنوع در کشور، اطلاعات مفیدی را در حوزه شناخت و تصمیم گیری فراهم آورد. پژوهش حاضر به تناسب موضوع , تحقیقی است پهنانگر و طولی که وسعتی برابر با جمعیت کل کشور در 55 سال گذشته را در بر می گیرد. روش تحقیق , اسنادی است و مبنای اصلی مطالعات , سالنامه مرکز آمار ایران در خصوص نتایج سرشماری های عمومی در کل کشور طی سالهای 1335 تا 1309 و سالنامه های آماری سازمان ثبت احوال کشور می باشد.به منظور مکان محور نمودن اطلاعات در این پژوهش از نرم افزار ArcGis استفاده گردید نتایج برخی از یافته های این بررسی چنین است :درصد جمعیت حداقل یک بار ازدواج کرده در هر دو جنس در کشور روندی کاهشی دارد که بیانگر کاهش عمومیت ازدواج در کشور است. شمار و نسبت مزدوجین در گروه های اولیه سن ازدواج در خلال سال های مورد بررسی کاهش یافته که بیانگر کاهش در پیشرسی است. میانگین سن در اولین ازدواج در کل کشور روندی افزایشی داشته و ضمنا اختلاف میانگین سنی در اولین ازدواج در زنان و مردان رو به کاهش است.

کلیدواژه ها:

عمومیت ازدواج ، پیشرسی ازدواج ، میانگین سن در اولین ازدواج