اعتبار شخصیت حقوقی سامانه هوشمند در حقوق ایران

پیشرفت فناوری های نوین ارتباطی باعث توسعه تجارت الکترونیکی گردیده است. این توسعه فناوری، برنامه های رایانه ای پیچیده که موسوم به نماینده هوشمند هستند را قادر ساخته است تا قراردادهایی را بدون دخالت انسان منعقد نمایند. سامانه هوشمند، بدون دخالت انسان و سایر عوامل، به طور مستقل و خودکار عمل کرده و این امکان را فراهم می سازد که بتوان در محیط مجازی از طریق رایانه، قرارداد منعقد نمود. تغییر فضای انعقاد قرارداد از صورت حضوری و فیزیکی به صورت مجازی و الکترونیکی، تداعی کننده این سوال اساسی است که آیا سامانه های هوشمند که امروزه نقش انکارناپذیری در انعقاد قراردادها در عرصه تجارت دارند، دارای شخصیت حقوقی هستند یا خیر. مقاله حاضر در صدد است با بررسی قوانین و قواعد عمومی حاکم بر مسئله، راه حلی علمی و عملی و مورد قبول عرف در این خصوص ارائه نماید

کلیدواژه ها:

قرارداد الکترونیکی ، سامانه هوشمند ، قانون تجارت الکترونیکی ، شخصیت حقوقی