تحلیلی بر آسیب شناسی مدیریت نوین روستایی در ایران

پیامد مدیریت نوین توسعه، اصالتا پذیرش تغییر و تحول همراه با دگرگونیهای عمیقی می باشدکه به ناچار پذیرش هضم و جذب اثرات خوش آیند و ناخوشایند، مثبت و منفی و مستقیم و غیرمستقیم، در سطوح مختلف جامعه است. با نگاهی به سیر تاریخی مدیریت این نکته را آشکار می سازد، که در صورت وجود سوء مدیریتی باعث دگرگونی های قهقرایی در توسعه می شود؛ چرا که بدون آینده نگاری و استفاده نکردن از نظرات کارشناسی شده، قطعا پیدایش آسیب های جدیدی میشوند که ای بسا ممکنه اثرات آنها جبران ناپذیر باشند و اگر احیانا جبران هم شوند نامعلوم است که کی این آسیبها و نارسایی ها جبران خواهند شد. بنابراین برای دوری گزیدن از اینگونه آسیب ها کارشناسان و سیاستگذاران امر بویژه در مسائل روستایی، امروزه مدیریت نوین روستایی را مطرح کردهاند. بدین ترتیب پژوهش حاضر در تلاش دارد تا با کالبد شکافی محتوایی از منظر توسعه پایدار به آسیب شناسی آن بپردازد.ابزار تکنیکی این مقاله از لحاظ هدف یک پژوهش کاربردی و میزان نظارت و کنترل آن از نوع توصیفی و روش گردآوری اطلاعات به روش مدارک اسنادی؛ همچنین تجزیه وتحلیل اطلاعات نیز بصورت محتوایی است. نتایج و یافتههای پژوهش نشان میدهد که بدلیل بی تجربه بودن دهیاران و نداشتن تخصصهای لازم در این زمینه و همچنین داشتن تضاد سلیقهای با شوراهای اسلامی رویهم رفته سبب توسعه مدیریتی از نوع اینورژنی شده، که در نهایت امر به برونزاد آسیبهای متعددی همچون: محیطی اکولوژیکی 18 بند اجتماعی 19 بند اقتصادی 25 بند فرهنگی 16 بند اداری نهادی 17 بند و کالبدی و فضایی 27 بند را در سطح مناطق روستایی ایجاد کرده است

کلیدواژه ها:

آسیب شناسی ، مدیریت ، توسعه پایدار ، شوراهای اسلامی ، دهیاری