مقایسه کود شیمیایی با کود زیستی بر شاخص برداشت و عملکرد پروتئین لوبیای محلی (Phaseolus vulgaris L. )

با هدف کاهش مصرف کودهای شیمیایی در زراعت لوبیای محلی Phaseolus vulgaris L ، پژوهشی با استفاده تلفیقی از کودهای زیستی و شیمیایی در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با پنج تیمار و سه تکرار در سال 91-1390 در رشت انجام شد. تیمارها شامل : T1- شاهد ( بدون کود شیمیایی و زیستی )، T2- کود شیمیایی ( نیتروژن و فسفر براساس آزمون خاک، 150 کیلوگرم در هکتار نیتروژن و 100 کیلوگرم در هکتار فسفر )، T3- تلقیح بذر با رایزوبیوم + سودوموناس و باسیلوس + کود فسفر، T4- تلقیح بذر با رایزوبیوم + بدون کود فسفر، T5- تلقیح بذر با رایزوبیوم + 25 درصد کود فسفر می باشند. نتایج نشان داد که تیمارهای آزمایشی اثر معنی داری بر تعداد غلاف، تعداد دانه در غلاف، عملکرد پروتئین و شاخص برداشت داشتند. بیشترین تعداد غلاف در بوته، تعداد دانه در غلاف و عملکرد پروتئین در تیمار دوم که شامل کود شیمیایی ( نیتروژن و فسفر براساس آزمون خاک، 150 کیلوگرم در هکتار نیتروژن و 100 کیلوگرم در هکتار فسفر ) حاصل شد، که اختلاف معنی داری با تیمار سوم که شامل تلقیح بذور با رایزوبیوم + سودوموناس و باسیلوس + کود فسفر نداشت. در حالیکه بیشترین شاخص برداشت ( 61 درصد ) از تیمار چهارم که شامل تلقیح بذور با رایزوبیوم + سودوموناس و باسیلوس + بدون کود فسفر حاصل شد. بنابر نتایج پژوهش حاضر می توان اظهار داشت که تلفیق کودهای زیستی جایگزین مناسبی برای کودهای شیمیایی خواهد بود.

کلیدواژه ها:

کود زیستی ، لوبیا ، فسفر ، نیتروژن