مخاطرات تری هالومتانها در منابع آب

امروزه حفظ منابع آب ، یعنی حیاتی ترین ماده ای که بشر به آن نیاز دارد بطور فزاینده ای مورد توجه مجامع مختلف بین المللی قرار گرفته است . رشد روز افزون جمعیت و در نتیجه بهره برداری بیش از حد از منابع محدود آب از یک طرف و آلوده شدن آنها بسبب فعالیتهای گوناگون زیستی ، کشاورزی و صنعتی بشر از طرف دیگر همگی دست به دست همدیگر داده و زنگ خطر بحران آب را در سالهای آینده به صدا در آورده است . نابراین حفظ کیفیت فیزیکی و شیمیایی و بیولوژیکی منابع آب سرلوحه فعالیت بسیاری از سازمانهایی است که به نحوی با این منابع سرو کار دارند .تشدید آلودگی منابع آب در دهه های اخیر، باعث غلظت آلاینده های آلی آب گردیده است. با توجه به استفاده از منابع آب سطحی به عنوان یکی از عمده ترین منابع آب آشامیدنی در کشور و کارب رد سیستم های کلرزنی به عنوان متداول ترین روش گند زدایی آب آشامیدنی ،احتمال تولید محصولات جانبی ناشی از گندزادیی (DBPS) در آب تصفیه شده افزایش می یابد . تری هالومتان ها (THMS) اصلی ترین گروه تشکیل دهنده محصولات جانبی ناشی از گند زادیی محسوب گردیده و می توانند خطر بروز عوارض سوء بهداشتی در کبد، کلیه ونیز سیستم اعصاب مرکزی را افزایش دهند. بر اساس استاندارد وضع شده توسط EPA حد مجاز آنها در آب آشامیدنی ۱۰۰ میکروگرم در لیتر( 1/0 میلیگرم در لیتر)می باشد.بین ترکیبات تری هالومتان ، کلروفرم در صد بیشتری را تشکیل میدهد (80-70%) که دارای زیانهای بهداشتی شناخته شدهای است . کلروفرم به سرعت از طریق جهاز هاضمه جذب و سپس با co2 یون کلراید –فسژن و سایر عناصر ناشناخته وارد عمل متابولیسم میگردد و باعث تخریب سیستم عصبی و مسمومیت کبد تولید اطفال ناقص الخلقه و ایجاد ایجاد سرطان از جمله اثرات ظاهر شده در حیوانات آزمایشگاهی بر اساس تماس با کلروفرم است.