چالش های استقرار و اجرای برنامه بهبود کیفیت حاکمیت خدمات بالینی

مفهوم حاکمیت بالینی در طی گزارش سازمان بهداشت جهانی در سال 2000- که یکی از وظایف دولت ها را قبول تولیت بالینی در زمینه سلامت اعلام کرد- وارد ادبیات سلامت گردید (1). حاکمیت بالینی را می توان به مثابه تغییر فرهنگی تمام نظام درنظر گرفت که سازمان را برای ارائه خدمات سلامت مستمر، پاسخگو، بیمار محور و با کیفیت تضمین شده، توانمند می سازد (2). حاکمیت بالینی به عنوان هسته اصلی برنامه های دولت برای اطمینان از کیفیت به کار می رود و مکانیسمی است که سازمان در جهت اجرای برنامه جامع کیفیتی و در راستای ارتقای کیفیت، کاهش خطر وضعف عملکرد به کار می گیرد. حاکمیت بالینی همچنین فرصت درک و آموختن روش های ایجاد و گسترش اجزای مورد نیاز برای ارائه مراقبت با کیفیت را به ارمغان می آورد (3). رویکرد جامع حاکمیت بالینی منجر به ارتقای کیفیت، پاسخگویی روشن سازمان به ذی نفعان در خصوص کیفیت خدمات، تدوین استانداردهای دقیق، گسترش همکاری های گروهی، مدیریت زود هنگام و خطر و ردیابی ناکارآمدی در سازمان می گردد. (4، 5). طب ملی انگلیس درسال 1998 طرح حاکمیت بالینی را چارچوبی که از طریق آن، خدمات ملی سلامت (NHS یا National health service) و سازمان های تحت امر آن در قبال ارتقای مداوم کیفیت خدماتشان و همچنین نسبت به صیانت از بالاترین استانداردهای مراقبت پاسخگو باشند، تعریف کرد (6).