موانع عرفانی از نظر مولانا

یکی از موضوعات مورد اتفاق تمامی عرفای شرق و غرب، این است که زبانبرای بیان تجربه های عرفانی نارساست؛یعنی حقایق و مفاهیم بلند عرفانی که برایاهل معرفت از طریق شهود حاصل میشود،قابل بیان نیست.مولانا در مثنوی به اشکالمختلف همین حقیقت را به زیبایی تبیین کرده و درعمل تنگنای زبان را در بیانحقایق عرفانی نشان داده است. برای بیان حقایق و مفاهیم عرفانی، چهار مانع موضوع،متکلم، کلام، و مستمع وجود دارد. بنابراین نگارنده در این جستار سعی کرده است بااستفاده از روش کتابخانه ای توصیفی این موانع چهارگانه را از نگاه مولانا در مثنوینشان دهد .مولانا در مثنوی در مورد هریک از این موانع به گستردگی سخن گفته.اماآن چه که بیش از هر چیز او را آزار میدهد و آن را مانع بیان حقایق و رموز الهیمی داند، مستمع ناآگاه است.بنابراین میتوان گفت که از بین موانع چهارگانه، مانعمستمع بیش از موانع دیگر، مورد نظر مولانا بوده و در مورد آن در مثنوی سخن گفته است.

کلیدواژه ها:

مولوی ، مثنوی ، موانع عرفانی