چهارمین کنفرانس ملی توسعه پایدار در علوم جغرافیا برنامه ریزی معماری و شهرسازی نظریه های مکان یابی مدل تخصیص مکان

دستیابی به الگوی بهینه زیست در شهرها از اهداف برنامه ریزی شهری است. در این راستا یکی از جنبه های اصلی ساخت شهرها مبتنی بر برنامه های شهری، برنامه ریزی کاربرد زمین شهری است. در برنامه ریزی کاربرد زمین شهری تمام جوانب اجتماعی، اقتصادی، محیطی زمین، مزایا و مضرات مورد بررسی قرار می گیرند که بر پایه دو اصل توسعه پایدار و ارتقا کیفیت زندگی در پی دستیابی به اهدافی چون: توزیع متعادل کاربردها، جلوگیری از تداخل کاربردهای ناسازگار، تدوین معیارها و استانداردهای کاربرد زمین و جز آن است. از دهه 1960 میلادی، با توسعه روش های کمی در برنامه ریزی شهری و منطقه ای، مدل های کاربردی تخصیص کاربرد زمین، که هر یک از رهیافت های نظری جداگانه ای منتج شده بودند کاربرد بسیاری در حرفه برنامه ریزی شهری یافتند تا برنامه ریزان شهری با آگاهی کامل از این مدل ها و کاربرد آن بتوانند استفاده بهینه از زمین را سامان بخشند. به علت گستردگی و پیچیدگی این مدل ها به ویژه در سال های اخیر، مطالعات و پژوهش های زیادی پیرامون مدل سازی کاربرد زمین، روشن نمودن پیشینه مدل ها و امکانات کاربردی آن ها با ارائه طیف گسترده ای از رهیافت ها که تغییرات گذشته کاربرد زمین را تحلیل و تشریح کرده و تغییرات ممکن آتی را شبیه سازی می نمایند، صورت گرفته است. در این راستا این نوشتار تلاش دارد، روش ها و مدل های مورد استفاده در تغییر و تخصیص کاربرد زمین شهری را ارائه نماید. بنابراین در جهت دستیابی به این هدف در ابتدا به صورت اجمالی به معرفی روش های متداول در زمینه تخصیص و تغییر کاربرد زمین شهری می پردازد و در ادامه یک گونه مدل که به عنوان ابزاری برای درک بهتر فرایند تخصیص و تغییر کاربرد زمین شهری به کار می روند را تا آنجا که این نوشتار فرصت می دهد، معرفی می نماید. این گونه عبارت است از: مدل های تخصیص ، مکان

کلیدواژه ها:

نظریه مکان یابی ، ابتدا ، نظریه پردازان ، تخصیص ، مکان