بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای زندگی بر احساس وابستگی دختران معلول جسمی و حرکتی شهر مشهد

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش مهارت های زندگی به احساس وابستگی دختران معلول جسمی - حرکتی است. پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی بود که با استفاده از طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل انجام گرفته است. به این منظور از تعداد 210 عضو جامعه آماری در دست است که 130 عضو آن را دختران تشکیل می دهند، س دختر معلول جسمی حرکتی در بازه سنی 19 تا 32 سال حاضر در آسایشگاه معلولین فیاض بخش مشهد، به صورت تصادفی انتخاب و به همین شیوه در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. کوه مداخله در هشت جلسه آموزش مهارت های زندگی شامل خودآگاهی، حل مسئله، تصمیم گیری، ارتباطات مؤثر و ابزار وجود شرکت کردند و گروه کنترل هیچ مداخله دریافت نکردند. داده ها از طریق پرسش نامه سازگاری فردی - اجتماعی کالیفرنیا که با ضرایب پایایی به دست آمده از فرم تصحیح شده اسپیرمن - براون که برای خرده آزمون سازش فردی 0/90=0/89 می باشد جمع آوری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده گردید. آموزش مهارت های زندگی، تأثیر معناداری به کاهش احساس وابستگی دختران ملول جسمی - حرکتی داشته است و همچنین بین میانگین گروه مداخله و کنترل، بر متغیر مورد بررسی با احتساب 0.001>p تفاوت معنی داری وجود دارد. یافته های این پژوهش نشانگر آنست که آموزش مهارت های زندگی اثر معناداری به کاهش احساس وابستگی کاربران ملول جسمی - حرکتی است.

کلیدواژه ها:

مهارت های زندگی ، احساس وابستگی ، سازگاری فردی ، معلولیت